ହରିବଂଶ (ଚତୁର୍ଥ ଖଣ୍ଡ)

ନାରାୟଣଂ ନମସ୍କୃତ୍ୟଂ ନରଂ ଚୈବ ନରୋତ୍ତମଂ

।

ଦେବୀଂ ସରସ୍ୱତୀଂ ବ୍ୟାସଂ ତତୋ ଜୟମୁଦୀରୟେତ୍

।।

ବ୍ୟାସଂ ବଶିଷ୍ଠନପ୍ତାରଂ ଶକ୍ତୈଃ ପୌତ୍ରମକଳ୍ମଷଂ

।

ପରାଶରାତ୍ମଜଂ ବନ୍ଦେ ଶୁକତାତଂ ତପୋନିଧିଂ

।।

ବେଦେ ରାମାୟଣ ଚୈବ ପୁରାଣେ ଭାରତେ ତଥା

।

ଆଦ୍ୟେପ୍ରାନ୍ତେ ଚ ମଧ୍ୟେ ଚ ହରିଃ ସର୍ବତ୍ର ଗୀୟତେ

।।

ଜୟ ଜୟ ଜଗନ୍ନାଥ ଆରତ ଭଞ୍ଜନ

।

ପତିତପାବନ ସ୍ୱାମୀ ଶ୍ରୀମଧୁସୂଦନ

।।

ପୃଥ୍ୱୀଭାରା ନିବାରଣେ ମର୍ତ୍ତ୍ୟେ ହେଲ ଜାତ

।

ମଧୁପୁରେ ଜନ୍ମି ଗୋପେ ବଢ଼ିଲ ଅଚ୍ୟୁତ

।।

ପୂତନା ଶକଟା ବକା ତୃଣାବର୍ତ୍ତ କେଶୀ

।

ଚାଣୁର ମୁଷ୍ଟିକ ଆଦି କଂସ ପ୍ରାଣ ନାଶି

।।

ପିତା ମାତାଙ୍କର କ୍ଳେଶ ଦେବତାଙ୍କ ଦୁଃଖ

।

ନିବାରିଲ ଦୁଷ୍ଟ ଦୈତ୍ୟ ବଧି ପଦ୍ମମୁଖ

।।

ମୋଠାରେ ସୁଦୟା କର ଆହେ ବାସୁଦେବ

।

ହରିବଂଶ ଅର୍ଥ ମୋତେ ଗୋଚର ହୋଇବ

।।

ତିନି ଖଣ୍ଡ ଶେଷ କରି ଚତୁର୍ଥ ଖଣ୍ଡରେ

।

ମନ ମଜ୍ଜାଇଛି ଏବେ ତୁମ୍ଭ ଭରସାରେ

।।

ତବ ପାଦଭୃତ୍ୟ ଅଟେ ମୁଁ ଦୀନ ଅଚ୍ୟୁତ

।

ଆଜ୍ଞା ଦିଅ ଶେଷ ହେଉ ହରିବଂଶ ଗ୍ରନ୍ଥ

।।

ଏଥୁଅନ୍ତେ ପରୀକ୍ଷିତ ନାମେ ମହାରାଜା

।

ଶୁକମୁନି ପାଦପଦ୍ମେ କରି ଦିବ୍ୟ ପୂଜା

।।

ବୋଇଲେ ଭୋ ମୁନି ମୋତେ କହ ଦିବ୍ୟଜ୍ଞାନ

।

ହରିବଂଶ ଶୁଣି ପାପ କରିବି ଦହନ

।।

ଭୋ ମହାତ୍ମା ଭାଗବତ କହ ତଥ୍ୟ କରି

।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଚରିତ ଶୁଣି ଭବୁ ଯିବି ତରି

।।

ଦନୁଜ ନାଶନେ ମର୍ତ୍ତ୍ୟେ ଜନ୍ମି ଚକ୍ରପାଣି

।

କଂସ ପ୍ରାଣ ନେଲେ କରି ଅପୂର୍ବ ମାରେଣି

।।

ତହିଁପରେ ରାମକୃଷ୍ଣ ପୁଣି କଲେ କିସ

।

ସେ କଥା ବିସ୍ତାରି ମୋତେ କହ ବ୍ୟାସ ଶିଷ୍ୟ

।।

ଏତେ ବୋଲି ମହାରାଜା କୃତାଞ୍ଜଳି ହୋଇ

।

ଶୁକପାଦେ ପ୍ରଣମିଲେ କୋଟି ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣଦେଇ

।।

ସଂକଳ୍ପ କରିଣ ନୃପ ପୁଚ୍ଛେ ପୁଣି ପୁଣି

।

ସନ୍ତୋଷ ହୋଇଲେ ଦେଖି ଶୁକ ତପିମଣି

।।

ବ୍ରହ୍ମବେତ୍ତା ମହାମୁନି ତିନି କାଳଜ୍ଞାତା

।

କହନ୍ତି ବିଚିତ୍ର ଶିରୀ ଭାଗବତ କଥା

।।

ଶୁଣ ତୁ ହୋ ମହାରାଜା ପଣ୍ଡୁ ପଣ ନାତି

।

କଂସ ବଧି ବହୁ ମାୟା ରଚିଲେ ଶ୍ରୀପତି

।।

ପୁଣ ତତକ୍ଷଣେ ସର୍ବ ମାୟା କରି ଗୋପ୍ୟ

।

ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଦେଖାଇଲେ ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ରୂପ

।।

ବାହୁଡ଼ି ବାଳକରୂପ ଧରି ଦେବସ୍ୱାମୀ

।

ଲହୁଲି ଅଷ୍ଟ ବରଷ ରୂପ ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ

।।

କଂସ ମୃତ୍ୟପିଣ୍ଡ ପଡ଼ିଅଛି ସଭାତଳ

।

ମଥୁରା ନଗରେ ବିଜେ ହରି କାମପାଳ

।।

ବେନି ଭାଇ ବିଜେ ହସ୍ତ ଧରାଧରି ହୋଇ

।

ଉଗ୍ରସେନ ଉଭା ହେଲେ ଶିରେ କର ଦେଇ

।।

ବସୁଦେବ ଅନାଧୃଷ୍ଟ ସାତ୍ୟକି ଅକ୍ରୂର

।

ଶକ୍ରାଜିତ କୃତବର୍ମା ଆଦି ଯେତେ ବୀର

।।

ସାତବଂଶ ଭାଇ ବନ୍ଧୁମୁନି ବ୍ରହ୍ମଚାରୀ

।

କଉତୁକେ ବିଷ୍ଣୁ ମାୟା ଦେଖୁଛନ୍ତି ହେରି

।।

ବେନି ଧାଡ଼ି ପଟୁଆର ଯଦୁବଂଶେ ଉଭା

।

ଦେଖନ୍ତି ଗୋପାଳ ମେଳେ ରାମକୃଷ୍ଣ ଶୋଭା

।।

ଉତ୍ସବରେ ମାତି ସର୍ବେ ଯାତ୍ରା ଦେଖୁଥିଲେ

।

ଦୁଷ୍ଟ କଂସ ନାଶ ଯାନ୍ତେ ସନ୍ତୋଷ ଲଭିଲେ

।।

ଜୟ ରାମକୃଷ୍ଣ ବୋଲି ଡାକ ଦ୍ୟନ୍ତି ଲୋକେ

।

ଦୁଷ୍ଟ ରାଜାମାନେ ଦେଖି ପଳାଇଲେ ଥୋକେ

।।

ନାନା ନୃପେ ହୋଇଥିଲେ ସେଠାରେ ସଙ୍କୁଳ

।

ଯାତ୍ରା ଛାଡ଼ି ପଳାଇଲେ ଭୟେ ଦୁଷ୍ଟବଳ

।।

ବିଷ୍ଣୁପ୍ରିୟକାରୀ ଯେତେ ଜ୍ଞାନବନ୍ତ ଜନ

।

ଯାଦବଙ୍କ ସଙ୍ଗେ ଉଭା ହୋଇଲେ ସେ ଜାଣ

।।

ଅପୂର୍ବ ମୁଖକୁ ସର୍ବେ ଦେଇଛନ୍ତି ଦୃଷ୍ଟି

।

ପୂର୍ଣ୍ଣଚନ୍ଦ୍ର ପ୍ରାୟ ମୁଖ ଦିଶଇ ଚହଟି

।।

ଅତୁଲାଇତ ପୁରୁଷ ମଞ୍ଚେ ଉତପତ୍ତି

।

ଭକ୍ତଙ୍କର ହୃଦୟରେ ବଢ଼ାଇଲେ ପ୍ରୀତି

।।

ଯେଉଁପରି ଅବଶେଷ ହୁଅନ୍ତେ ରଜନୀ

।

ଅନ୍ଧପଟଳ ଫିଟାନ୍ତି ଉଇଁ ଦିନମଣି

।।

ଏହିମତେ ସବୁଠାରେ ପୂରି ଦେବହରି

।

ନାରାୟଣ ଅବତାର ଜାଣି ତଥ୍ୟ କରି

।।

ଯେ ଯାହା ମାନନା କରି କଲେ ଜୟ ଜୟ

।

ପରମାନନ୍ଦ ପୁରୁଷ କରନ୍ତି ବିଜୟ

।।

ଏଥୁ ଅନନ୍ତରେ ପୁଣି କେତେହେଁକ ବେଳେ

।

ଉଗ୍ରସେନ ମୁଖ ପ୍ରଭୁ ଚାହିଁଲେ ନିରୋଳେ

।।

କହନ୍ତି ମଧୁର ବାଣୀ ଶୁଣ ମାତାମହ

।

କଂସ ମଲା ବୋଲି ମନେ ନ ଧର ତୁ କୋହ

।।

ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷେ ତୁ ମହାଜ୍ଞାତା ଜାଣୁ କଥାସର୍ବ

।

ଦୁଷ୍ଟପଣେ ପୁତ୍ର ତୋର ହେଲା ମତ୍ତଗର୍ବ

।।

ଦେବାସୁର ନରଙ୍କର ହୋଇଲା ବଇରୀ

।

ତା ପାଦ ଭାରାକୁ ଭୟ କଲା ବସୁନ୍ଧରୀ

।।

ପୁଣି ସେ ବିକଳେ ଦେବସଭାରେ କାନ୍ଦିଲା

।

ପଡ଼ୁ ରସାତଳେ ପୃଥ୍ୱୀ ଛାଡ଼ିବି ବୋଇଲା

।।

ମୁଖବାଟେ ରକ୍ତ ବହେ ନେତ୍ରୁ ବହେ ଜଳ

।

ଏହିରୂପେ ବସୁମତୀ ହୁଅନ୍ତେ ବିକଳ

।।

ତା ଦେଖି ଦେବତାଗଣେ ଘୋର ଚିନ୍ତା କଲେ

।

ଅନନ୍ତ ଶଯ୍ୟାରେ ଥିଲି ମୋତେ ଜଣାଇଲେ

।।

ଦେବକାର୍ଯ୍ୟ ନିମନ୍ତେ ମୁଁ ଜନ୍ମି କଂସ ପାଇଁ

।

ନର ଦେହ ଆଶ୍ରେ କରି ପରମାତ୍ମା ହୋଇ

।।

ଆବର ଯେତେକ ଦୁଷ୍ଟ ଛନ୍ତି ରବିତଳେ

।

ସେମାନଙ୍କୁ ସଂହାରିବି ମୁହିଁ ଭୁଜବଳେ

।।

ନୋହିଲେ ଧରଣୀଭାର ନ ହୁଅଇ କ୍ଷୟ

।

ଏଥିପାଇଁ ଉଗ୍ରସେନ ନ କର ତୁ ଭୟ

।।

ତୋ ଦୁହିତା ପୁତ୍ର ଆମ୍ଭେ ଅଟୁ ବେନିଭାଇ

।

ଆମ୍ଭର ସମାନେ ନାତି କେତେ ଭାଗ୍ୟେ ପାଇ

।।

ତୋହର ଦୁହିତା ଅଟେ ଦଇବକୀ ନାରୀ

।

ସେ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷେ ଗର୍ଭଧାରୀ ଅଟଇ ଆମ୍ଭରି

।।

ଆମ୍ଭେ ଜନ୍ମ ହେବା କଥା ଆପେ ତୁହି ଜାଣୁ

।

ବାଟେ ଭେଟ ହେଲୁ ବସୁଦେବ ଆଣୁ ଆଣୁ

।।

ସେ କଥା ସୁମରି ମନୁ ଦୁଃଖ ଦୂର କର

।

ସ୍ୱର୍ଗ ମର୍ତ୍ତ୍ୟ ପାତାଳରେ ହେବୁ ଅଧୀଶ୍ୱର

।।

ଏମନ୍ତ ପ୍ରବୋଧି କହି କୃଷ୍ଣ କାମପାଳ

।

ପ୍ରଣାମ କରିଲେ ଉଗ୍ରସେନ ପାଦତଳ

।।

ବସୁଦେବ ପାଦେ ନମି ବେନି ସହୋଦର

।

ଯାଦବମାନଙ୍କୁ କଲେ ବହୁତ ଆଦର

।।

ସାତବଂଶ ଲୋକେ ଆସି ହେଲେ ଏକରୁଣ୍ଡ

।

ସଭାତଳେ ପଡ଼ିଅଛି କଂସ ମୃତ୍ୟୁପିଣ୍ଡ

।।

କୁବଳୟା ନାମେ ଗଜ ପଡ଼ିଅଛି ମରି

।

ଚାଣୁର ମୁଷ୍ଟିକ ଆଦି ଯେତେ ଦେବ ଅରି

।।

ମହାଘୋର ଧନୁଯାତ୍ରା କରିଥିଲା କଂସ

।

କ୍ଷଣକରେ ରାମ କୃଷ୍ଣ କଲେ ତାହା ଧ୍ୱଂସ

।।

ଯାଦବେ ହରଷ ହୋଇ ବରଗିଣ ଥାଟ

।

ନଗରେ ଘୋଷଣା ଦେଇ ଜଗାଇଲେ ବାଟ

।।

ଦ୍ୱାରପାଳମାନେ ଦ୍ୱାର ନିରୋଧି ଜଗିଲେ

।

ଯେ ଯାହା ନିଯୋଗେ ରହି ସକଳେ ଖଟିଲେ

।।

ତାହା ଦେଖି କୃଷ୍ଣ ଆ ଜ୍ଞା ଦେଲେ ଯାଦବଙ୍କୁ

।

ରାଜ୍ୟେ ଅଭିଷିକ୍ତ କର ଏ ଉଗ୍ରସେନକୁ

।।

କରଯୋଡ଼ି ଉଗ୍ରସେନ କହେ ମୃଦୁ ବାଣୀ

।

ଭୋଦେବ ତୁ ନିରଞ୍ଜନ ନିରାକାର ସ୍ୱାମୀ

।।

ଦେବଙ୍କ ପରେ ଦେବ ତୁହି ଚକ୍ରଧର

।

ସକଳ ଦେବତାମାନେ ତୋ ପାଦେ କିଙ୍କର

।।

ତୁହି ସେ ସର୍ଜ୍ଜନା କରୁ ଚରାଚର ସୃଷ୍ଟି

।

ତୁହି ଶିବ ତୁହି ବିଷ୍ଣୁ ତୁ ଯେ ପରମେଷ୍ଠି

।।

ଲିହନ୍ତା ବିହନ୍ତା ଅଟୁ ତୁ ଯେ ଆଦିମୂଳ

।

ରେଖ ରୂପ ବର୍ଣ୍ଣ ତୋର ନାହିଁ ଶୂନ୍ୟ ଠୁଳ

।।

ତୋ ପାଦକୁ ଇନ୍ଦ୍ର ବ୍ରହ୍ମା କରିଥାନ୍ତି ଲୟ

।

ଚରାଚର ପ୍ରାଣୀଙ୍କର ତୁହି ଯେ ଆଶ୍ରୟ

।।

କୀଟୁ ବ୍ରହ୍ମା ପରିଯନ୍ତେ ତୋ ଦେହରେ ସ୍ଥିତି

।

ମୁଁ ତୋହର ଭୃତ୍ୟ ପ୍ରଭୁ ତୁ ମୋହର ଗତି

।।

ଅଧିକ ଜଣାଇ ଅବା କହିବି ମୁଁ କେତେ

।

ଏହି ବିଡ଼ମ୍ୱନା ନାଥ ନ କରାଅ ମୋତେ

।।

ତୋ ଛାମୁରେ ଦଣ୍ଡଛତ୍ର ଟେକାଇବି ମୁହିଁ

।

ଏକା କି ଉଚିତ ହେଲା କହ ଭାବଗ୍ରାହୀ

।।

ଏତେ ବୋଲି ଉଗ୍ରସେନ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ପୟରେ

।

ନମସ୍କାର କରି ଉଭା ହେଲେ ଖଣ୍ଡେଦୂରେ

।।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବୋଇଲେ ତୁମ୍ଭେ ଜନନୀର ପିତା

।

ପୁଣି ମୋର ଦୃଢ଼ ଭକ୍ତ ଭିବଷ୍ୟତ ଜ୍ଞାତା

।।

ଆମ୍ଭ ଜନ୍ମ ପୃଥ୍ୱୀ ଭାରା ନିବାରଣ ଅର୍ଥେ

।

ତୁମ୍ଭ ସୁତା ଗର୍ଭୁ ଜାତ ହେଲୁ ବେନିଭ୍ରାତେ

।।

ହରିବଂଶେ ଜନ୍ମିଅଛୁ ଦୁଷ୍ଟ ସଂହାରିବୁ

।

ଜାଣୁ ଜାଣୁ ଅନାଚାର କେମନ୍ତେ କରିବୁ

।।

ସାନେ ମାନ୍ୟ କଲେ ନାଶ ଯାଏ ଯଶ ଶିରୀ

।

ଆମ୍ଭ ଭଳି ଲୋକ ଏହା କରିବ କିପରି

।।

ବେଦ ଶାସ୍ତ୍ର ପ୍ରମାଣରେ ନ କରି ସ୍ୱଧର୍ମ

।

ଅନାଚାର କଲେ ନିଶ୍ଚେଁ ନାଶଯାଏ ଧର୍ମ

।।

ଧର୍ମ ନାଶଗଲେ ପ୍ରାଣୀ ହୁଅଇ ନିର୍ଦ୍ଧନ

।

ନିର୍ଦ୍ଧନ ହୋଇଲେ କାହୁଁ ଦେବ ଅବା ଦାନ

।।

ଦାନୀ ନ ହୋଇଲେ ନାଶ ଯାଏ ସର୍ବ ଯଶ

।

ଯଶ ନାଶ ଯିବା ସଙ୍ଗେ ତୁଟଇ ଆୟୁଷ

।।

ଆୟୁ ନାଶ ଗଲେ ହୁଏ ଅକାଳରେ ମୃତ୍ୟୁ

।

ପ୍ରାଣୀଙ୍କର କୁଳଧର୍ମ ସଦମାର୍ଗ ହେତୁ

।।

ଏମନ୍ତ ବୁଝାଇ ଉଗ୍ରସେନକୁ ତିଆରି

।

ପୁନରପି କହନ୍ତି ଯେ କୃଷ୍ଣ ହଳଧାରୀ

।।

ଆମ୍ଭ ବୋଲେ ରାଜା ହୁଅ ମଧୁବନ ଦେଶେ

।

ଆନଠାରେ ଶୋଭାବନ ଏ କଥା ନ ଦିଶେ

।।

ତ୍ରିଭୁବନ ରାଜାମାନେ ତୋ ପାଦେ ଖଟିବେ

।

ଯାହା ଆଜ୍ଞା ଦେହୁ କେହି ଲଘିଂ ନ ପାରିବେ

।।

ସୋମବଂଶ ଉଦ୍ଧାରିଣ ଯଦୁ ଦଣ୍ଡଧାରୀ

।

ଯାଦବୀ ନାମରେ ଥିଲେ ତାଙ୍କ ମନୋହାରୀ

।।

ମେନକା ନନ୍ଦିନୀ ବିଶ୍ୱାମିତ୍ରଙ୍କ ଦୁହିତା

।

ସଙ୍କେତ ନୃପତି ପାଳି ହେଲେ ତାଙ୍କ ପିତା

।।

ସମୟରେ ସେ କୁମାରୀ ହ୍ୱନ୍ତେ ନବଯୁବା

।

ଯଦୁ ନୃପତିଙ୍କୁ ଆଣି କରାଇଲେ ବିଭା

।।

ସେ କନ୍ୟା ଗର୍ଭୁରୁ ହେଲେ ସାତପୁତ୍ର ଜାତ

।

ଏକକୁ ଆରେକ ବଳୀ ସର୍ବେ ଗୁଣବନ୍ତ

।।

ଭୋଜ କୁନ୍ଦ କୁରୁ ଜିଷ୍ଣୁ ଅନ୍ଧକ ବାମନ

।

ବୃଷ୍ଣି ଆଦି କରି ଏହି ସାତବଂଶ ଜାଣ

।।

ଏମନାଙ୍କ ମଧ୍ୟେ ଜ୍ୟେଷ୍ଠ ଭୋଜ ମହାବଳୀ

।

ସର୍ବ ଗୁଣେ ଗୁଣବନ୍ତ ପରାକ୍ରମ ଶାଳୀ

।।

ତେଣୁ ତାକୁ ସବୁ ଭାଇ କଲେ ପାଦପୂଜା

।

ସପ୍ତଦ୍ୱୀପା ଅବନୀରେ ସେ ହୋଇଲେ ରାଜା

।।

ଏହି ମଧୁପୁରେ ଭୋଜ ଟେକାଇଲେ ଛତ୍ର

।

ଆବର ଯେ ଷଡ଼ବିଂଶ ହେଲେ ତାର ପାତ୍ର

।।

ଯେ ଯାହାର ରାଜଭୋଗ କରି ଜଣେ ଜଣେ

।

ଭୋଜକୁ ଖଟିଲେ ସର୍ବେ ପାତ୍ର ମନ୍ତ୍ରୀଗଣେ

।।

ସେହି ଭୋଜବଂଶରେ ତୁ ଅଟୁ ଜ୍ୟେଷ୍ଠପୁତ୍ର

।

ବିଶେଷରେ ମୋର ଭକ୍ତ ପରମ ପବିତ୍ର

।।

ପୁଣି ତ ପଡ଼ିଛି ଏବେ ତୋତେ ପୁତ୍ରକଷ୍ଟ

।

ମାନହାନି ହେବୁ ନିଶ୍ଚେଁ ହେଲେ ରାଜ୍ୟଭ୍ରଷ୍ଟ

।।

ଆମ୍ଭ ପିତାମାନେ ରାଜ ନୁହନ୍ତି ତ ଏଥେ

।

ପାତ୍ର ପୁତ୍ର ଆମ୍ଭେ ରାଜା ହୋଇବୁ କେମନ୍ତେ

।।

ଉଗ୍ରସେନ ବୋଲେ ତୁମ୍ଭେ ନାଶ କଲ କଂସ

।

ପୃଥିବୀ ଦେବୀର ଭାରା ହୋଇଲା ଉଶ୍ୱାସ

।।

ଏବେ ତୁମ୍ଭେ ନାରାୟଣ ଦୁଯେ କାର୍ଯ୍ୟଗ୍ରାହୀ

।

ସ୍ୱର୍ଗ ମର୍ତ୍ତ୍ୟ ପାତାଳ ଏ ସବୁ କଲ ତ୍ରାହି

।।

ଅଷ୍ଟମଲ୍ଲ ମାରି କଲ ଅକଣ୍ଟକ ରାଷ୍ଟ୍ର

।

ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ଦିଶିବ ଶୋଭା ବନ୍ଧାଇଲେ ପାଟ

।।

ବୃଷ୍ଣୀବୀର ବସୁଦେବ ଅଟେ ତୁମ୍ଭ ପିତା

।

ମୋ କନ୍ୟା ଦେବକୀ ପୁଣି ଗର୍ଭଧାରୀ ମାତା

।।

ବଂଶ କ୍ରମେ ଜାତିଶ୍ରେଷ୍ଠ ତୁମ୍ଭେ ଶିରୀବତ୍ସୀ

।

ଝିଆଣିଆ ଅଂଶେ ରାଜ୍ୟେ ଅଧିକାର ଅଛି

।।

ବିଷ୍ଣୁଅଂଶେ ଜାତ ହୋଇଅଛ ଚକ୍ରଧର

।

ତୁମ୍ଭେ ପାଟ ବନ୍ଧାଇଲେ ଦିଶିବ ସୁନ୍ଦର

।।

ଗୋବିନ୍ଦ ବୋଇଲେ ଆମ୍ଭେ ଦେବକାର୍ଯ୍ୟ ଅର୍ଥେ

।

ସହୋଦର ମାତୁଳକୁ ବଧିଲୁ ସ୍ୱହସ୍ତେ

।।

ଜାଣୁ ଜାଣୁ ଅରିଜିଲୁ ଅଧର୍ମ ଏ ଦେହେ

।

ଲୋକାଚାରେ ଅପକୀର୍ତ୍ତି ନ ଯିବ କେବେହେଁ

।।

ଦେବତାଙ୍କ ହିତେ ଯେବେ କଲୁ ଏତେ କୃତ୍ୟ

।

ରାଜା ହେଲେ କି ବୋଲିବେ ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ଜଗତ

।।

ଉଗ୍ରସେନ ବୋଇଲା ତୁ ଶୁଣ ଶୁଭଦାନୀ

।

ତୁହି ସେ ଭିଆଣ କଲୁ ପାପପୁଣ୍ୟ ବେନି

।।

ସର୍ବଲୋକ ଈଶ୍ୱର ତୁ ଅଟୁ ବିଶ୍ୱବାସ

।

ତୁହି ଜାତ କରୁ ପୁଣ ତୁହି କରୁ ନାଶ

।।

ରେଖ ରୂପ ବର୍ଣ୍ଣ ଚିହ୍ନ ନାଥ ତୋର ନାହିଁ

।

ତୋ ଅଙ୍ଗରେ ପାପ ପୁଣ୍ୟ ଲାଗିବ ଯେ କାହିଁ

।।

ତୋ ମାୟାରୁ ଉବୁରି କେପାରେ ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ

।

ଅନିମିତ୍ତେ ନ ଭୁଲାଅ ମୋତେ ଦେବସ୍ୱାମୀ

।।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବୋଇଲେ ତୁହୋ ଶୁଣ ସିଦ୍ଧ କଥା

।

ତ୍ରେତାଯୁଗେ ବଧ କଲୁ ଆମ୍ଭେ ଦଶମଥା

।।

ସେ ଆମ୍ଭର ଭାରିଯାକୁ ନେଲା ଚୋରୀକରି

।

ସେ କାରଣୁ ତାକୁ ଆମ୍ଭେ ମହାକ୍ରୋଧ ଧରି

।।

ଦେବ କଣ୍ଟକ ରାବଣ ବୋଲି କଲୁ ନାଶ

।

ପୁଣି ସେହି ଦେବେ ଦେଲେ ବ୍ରହ୍ମହତ୍ୟା ଦୋଷ

।।

ଦେବ ସଭାରେ ମୋ ମୁଖ ନ ଚାହିଁଲେ ତୋଳି

।

ଉପହାସ୍ୟ ବଚନ ଯେ କହିଲେ ସମ୍ଭାଳି

।।

ମାନବ ହୋଇଲୁ ଆସି ଏ ଦ୍ୱାପର ଯୁଗେ

।

ଭାରାଭର ନିବାରିବୁ ବୁଲି ମହୀଭାଗେ

।।

ଧର୍ମ ପାଳି ଅଧର୍ମକୁ କରିବୁ ବିନାଶ

।

ତେବେ ସେ ନିଶ୍ଚିନ୍ତ ହେବେ ସକଳ ତ୍ରିଦଶ

।।

ଆମ୍ଭେ ନ ରଖିଲେ ଧର୍ମ ରଖା ହେବ କାହିଁ

।

ଭୋ ମାତାମହ ତୁ କିପାଁ କରୁଅଛୁ ନାହିଁ

।।

ଆମ୍ଭେ ରାଜା ହୋଇବାର ନୁହଇ ଯୁକତି

।

ତୁ ଯେ ଅଭିଷେକ ହୋଇ ଟେକାଇବୁ ଛତ୍ରୀ

।।

ଦୁଷ୍ଟ ପୁତ୍ର କଂସ ଅନିବାରଣ ହୋଇଲା

।

ତୋହର ଜୀବନ୍ତେ ଥାଉ ଆପେ ରାଜା ହେଲା

।।

ଆମ୍ଭେ ଦୁଇଭାଇ ଅଟୁ ତୋର ସହୋଦର

।

ତେଣୁ ଆମ୍ଭ ସମ୍ପଦ ତୁ ସୁଖେ ଭୋଗ କର

।।

ସୁଦେବର ନନ୍ଦନ ଯେ ବସୁଦେବ ବୀର

।

ବସୁଦେବଠାରୁ ଜନ୍ମ ହୋଇଛି ଆମ୍ଭର

।।

ବୃଷ୍ଣିବଂଶେ ଜାତ ଆମ୍ଭେ ଯାଦବ ଯେ ଅଟୁ

।

ଭୋଜବଂଶୀ ରାଜା ପାଶେ ପାତ୍ରପଣେ ଖଟୁ

।।

ଏହିପରି ଲାଗିଅଛି ପୁରୁଷାନୁକ୍ରମେ

।

ଅନ୍ୟଥା କରିବା ତାହା କହ କେଇଁ କ୍ରମେ

।।

ଦେବକୀ ଦେବୀର ପିତା ତୁମ୍ଭେ ପୁଣ୍ୟମୟ

।

ଆମ୍ଭେ ବେନି ଭାଇ ତୁମ୍ଭ ଝିଅର ତନୟ

।।

ଅରଜିଲୁ ଆମ୍ଭ ପରା ନାତି ପୁଣ୍ୟବଳେ

।

ତେଣୁ ଏକଚକ୍ରବର୍ତ୍ତୀ ହୁଅ ରବିତଳେ

।।

ଏତେ କହି ସ୍ୱାମୀ ଦେଲେ ଶ୍ରୀହସ୍ତରେ ଶାଢ଼ୀ

।

ନିଉଛାଳି କଲେ ପୁଣି ଶୁତି ଗଡ଼ଘାଲି

।।

ଶିରେ ଟେକାଇଲେ ଛତ୍ର ଧବଳ ଉଦ୍ଦଣ୍ଡ

।

ନିଯୋଗି ଖଟିଲେ ଆସି ପାଶେ ପାରିଦଣ୍ଡ

।।

ସିଂହାସନେ ବିଜେ କରାଇଲେ ଶୁଭବେଳେ

।

ମୂର୍ଦ୍ଧା ଅଭିଷେକ ପୁଣି କଲେ ତୀର୍ଥଜଳେ

।।

ଉଦ୍ଧବ ଯେ ଅନାଧୃଷ୍ଟ ସାତ୍ୟକି ଅକ୍ରୁର

।

ଶକ୍ରାଜିତ ଆଦିକରି ସର୍ବ ଯଦୁବୀର

।।

ମହାରାଜା ବିଜେକଲେ ସିଂହାସନ ପରେ

।

ସର୍ବେ ନିଉଛାଳି କଲେ ମିଳି ଯେ ଯାହାରେ

।।

ନିଜ କୁଳ ପୁରୋହିତ ଗାର୍ଗ୍ୟ ମହାମୁନି

।

ଡାହାଣା ବର୍ତ୍ତକ ଶଙ୍ଖେ ଗଙ୍ଗାଜଳ ଘେନି

।।

ଓଁକାର ପୂର୍ବକ ବୃହତ୍ସାମ ମନ୍ତ୍ର ପଢ଼ି

।

ଉଗ୍ରସେନ ନୃପତିର ଶିରେ ଦେଲେ ଇଡ଼ି

।।

ବାଆସ୍ତରି ଶାଳଗ୍ରାମ ଶିଳା ଶୁଦ୍ଧଜ୍ୟୋତି

।

ବିଜେ କରାଇଣ ଆଗେ ମଣ୍ଡି ପାଟହସ୍ତୀ

।।

ବ୍ରହ୍ମା ପାଟଯୋଷି ପାତ୍ର ମହାପାତ୍ର ହୋଇ

।

ସବୁଠାରୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଯେଉଁ ପାଟ ମହାଦେଈ

।।

ସିଂହାସନ ଆଗି ଅଷ୍ଟ ପାଟ ଯେ ଗଣିତା

।

ଯଥାବିଧାନେ ବରଣ କଲେ ମହାଜ୍ଞାତା

।।

ମଥୁରା କଟକେ ରାଜା ହେଲେ ଉଗ୍ରସେନ

।

ସନ୍ତୋଷ ହୋଇଲେ ଶୁଣି ତିନିପୁର ଜନ

।।

ଦେବଦେବୀ ପୂଜା କଲେ ବଳିଭୋଜା ଦେଇ

।

କହଇ ଅଚ୍ୟୁତ ଦାସ ରାମକୃଷ୍ଣ ଧ୍ୟାୟି

।।

ବିନୟରେ ପଚାରିଲେ ପରୀକ୍ଷ ନୃପତି

।

ତହିଁପରେ କିସ ହେଲା କହ ମହାଯତି

।।

ତବ ଶ୍ରୀମୁଖରୁ ଶୁଣି ଶିରୀ ଭାଗବତ

।

ଦୁରିତ ଖଣ୍ଡିବି ଅନ୍ତେ ହୋଇବି ମୁକତ

।।

ଏମନ୍ତ ବଚନ ଶୁଣି ଶୁକ ତପୋଧନ

।

ବୋଲନ୍ତି କହିବା ତାହା ଶୁଣ ହେ ରାଜନ

।।

ଏଥୁଅନ୍ତେ ଉଗ୍ରସେନ ଅଭିଷିକ୍ତ ହୋଇ

।

ଶ୍ରୀମୁଖରେ ଆଜ୍ଞା ଦେଲେ ଯାଦବଙ୍କୁ ରାଇ

।।

ଯୋଗ ଥିବା କଥା କେଭେ ନ ହୁଅଇ ଆନ

।

କଂସ ମୃତ୍ୟୁ ଶବ ନେଇ କରାଅ ଦହନ

।।

ଏହା ଶୁଣି ଯଦୁବୀରେ ହେଲେ ଏକରୁଣ୍ଡ

।

ବିମାନେ ଥୋଇଲେ ନେଇ କଂସ ମୃତ୍ୟୁପିଣ୍ଡ

।।

ନାନା ପୁଷ୍ପ ବସନରେ ବିମାନ ମଣ୍ଡାଇ

।

ଯମୁନା କୂଳକୁ ନେଲେ କାନ୍ଧରେ ବୁହାଇ

।।

ଅଗୁରୁ ଚନ୍ଦ୍ରନ କାଷ୍ଠ ଘୃତାଦି ବିଧାନେ

।

ଚିତା ଆରୋପଣ କରି ଜାଳିଲେ ଶ୍ମଶାନେ

।।

ଜରାସନ୍ଧନାତି ହେତି ପ୍ରହେତିଙ୍କ ସୁତ

।

କଂସର ଔରସେ ଥିଲେ ଯେଉଁ ବେନି ପୁତ୍ର

।।

ହଂସ ଡିମ୍ୱ ବୋଲି ନାମ ବହନ୍ତି ସେ ବେନି

।

ପ୍ରେତ କାର୍ଯ୍ୟ କଲେ ହସ୍ତେ କୁଶାଞ୍ଜଳି ଘେନି

।।

ମୁଖାଗ୍ନି ଦେଇଣ ପୁତ୍ରେ ବାହୁଡ଼ିଲେ ଖରେ

।

ଶବଦାହ କଲେ ମିଳି ସର୍ବ ଯଦୁବୀରେ

।।

କୃଷ୍ଣ କାମପାଳ ତୁଲେ ସକଳ ଗୋପାଳେ

।

ଯାଦବଙ୍କ ସଙ୍ଗେ ସ୍ନାନ କଲେ ନଦୀଦଜଳେ

।।

ଯେ ଯାହା ପୁରକୁ ଗଲେ ସର୍ବେ ସ୍ନାନ ସାରି

।

ଅନ୍ତଃପୁରେ ବିଜେ କଲେ ରାମ ନରହରି

।।

ଯେଉଁଠାରେ ବସିଥିଲେ ଇନ୍ଦୁମତୀ ରାଣୀ

।

ସେଠାରେ ମିଳିଲେ ଯାଇ ହଳୀ ଚକ୍ରପାଣି

।।

କୃତାଞ୍ଜଳି ହୋଇ ପୁଣ ହୋଇଲେ ବିନୟୀ

।

ଆଈଙ୍କର ପାଦତଳେ ଗଡ଼ଘାଲି ଶୋଇ

।।

ବସୁଦେବ ଉଗ୍ରସେନ ଉଭା ତାଙ୍କ ପାଶେ

।

ଗୋପାଳନ୍ତ ଘେନି ନନ୍ଦ ଖଣ୍ଡେ ଦୂରୁ ଆସେ

।।

ଦେବକୀ ଯେ ଦଇବକୀ ନାମେ ଦି ଭଉଣୀ

।

ଦୁଇ ପାରୁଶରେ ଉଭା ହୋଇଛନ୍ତି ବେନି

।।

ଏ ସମୟେ ରାମକୃଷ୍ଣ ଦରଶନ କଲେ

।

ତାଙ୍କୁ ଦେଖି ଇନ୍ଦୁମତୀ ରାଣୀ ମୂର୍ଚ୍ଛା ଗଲେ

।।

ନାତିଙ୍କ ମୁଖକୁ ଚାହିଁ କରନ୍ତି ବିଳାପ

।

ଜାଣୁ ଜାଣୁ ରାମକୃଷ୍ଣ ଅରଜିଲ ପାପ

।।

ଦିଗପାଳ ସମାନରେ ମଉଳା ମାଇଲ

।

ଆମ୍ଭର ସୋଦର ବୋଲି ବ୍ୟଥା ନ ପାଇଲ

।।

ଏଡ଼େ ବଡ଼ ନିରାପକ୍ଷ ଅଟେ ତୁମ୍ଭ କାୟା

।

ବ୍ରହ୍ମା ଇନ୍ଦ୍ର ଶିବେ ଅଗୋଚର ତୁମ୍ଭ ମାୟା

।।

ମୁହିଁ ଗର୍ଭଧାରୀ ମାତା ମୂର୍ଚ୍ଛିବି କେମନ୍ତେ

।

ବୃଦ୍ଧକାଳେ ନିଦାରୁଣ ଦୁଃଖ ଦେଲ ମୋତେ

।।

ଆହା ପୁତ୍ର ବୋଲି ଉଚ୍ଚେ କରଇ ରୋଦନ

।

ବେନି ନୟନରୁ ଅଶ୍ରୁ ବହେ ଘନ ଘନ

।।

ପୁତ୍ରଙ୍କର ଗୁଣମାନ ସୁମରି ସକଳ

।

କ୍ରୋଟରାଗ୍ନି ପ୍ରାୟେ ଦହେ ହୃଦେ ଶୋକାନଳ

।।

ହେତି ପ୍ରହେତି ବୋଲିଣ କଂସ ଭାର୍ଯ୍ୟା ବେନି

।

କେଶ ବାସ ଅସମ୍ଭାଳ କାନ୍ଦନ୍ତି କାମିନୀ

।।

ଆହାରେ ଦଇବ ବୋଲି ଶିରେ କର ମାରି

।

ଭର୍ତ୍ତାଗୁଣ ସୁମରନ୍ତି ତଳେ ଲୋଟିକରି

।।

ଅପୂର୍ବ ଚାରୁବଦନ ଧରଣୀରେ ଲୋଟି

।

ପ୍ରାଣଗଲା ପରି ତଳେ ପଡ଼ିଲେ ଲେଉଟି

।।

ଧାଈ ମଦୁସୁଲୀ ଝଡ଼ା ପୋଇଲୀଙ୍କ ମୂଳେ

।

ସମସ୍ତେ ରୋଦନ କଲେ ରାଣୀଙ୍କ ବିକଳେ

।।

ଅନ୍ତଃପୁର ଭିତରେ ଯେ ପଡ଼ିଲା ବୋବାଳି

।

ନଗ୍ର ଚଉପାଶେ ପୂରି ଶୁଭେ ହାଇହୋଳି

।।

ଅମୃତ ବଚନ କହି କୃଷ୍ଣ ସଂକର୍ଷଣ

।

ସମସ୍ତଙ୍କୁ ପ୍ରବୋଧନ୍ତି ନିଜେ ଭଗବାନ

।।

ବୋଲନ୍ତି ଗୋ ଇନ୍ଦୁମତୀ ନକର ତୁ ଚିନ୍ତା

।

ତୁ କି ଜାଣି ନାହୁଁ ତୋର ପୁତଙ୍କର କଥା

।।

ଅମର କଣ୍ଟକ ପୁତ୍ର ହେଲା ତୋର କଂସ

।

ବାରସ୍ୱତୀ ପୁର ଭାଙ୍ଗି ହେଳେ କଲା ନାଶ

।।

ଧର୍ମାଧର୍ମ ତ୍ୟାଗ କରି ହେଲା ଅନାଚାରୀ

।

ନ ସହିଲା ତାର ପାଦଭାରା ବସୁନ୍ଧରୀ

।।

ଦେବକାର୍ଯ୍ୟ ନିମନ୍ତେ ମୁଁ ତାକୁ କଲି ନାଶ

।

ତୁ ଏବେ ଶୋଚନା କଲେ ହେବ ଆଉ କିସ

।।

ମାଗୋ ପାପ ପୁଣ୍ୟ ବୋଲି କହୁଥାନ୍ତି ଯାହା

।

ଏ ଦେହେ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷେ ପ୍ରଣୀ ଭୋଗ କରେ ତାହା

।।

ସତସଙ୍ଗ ସଦବୁଦ୍ଧି ଆଚରେ ଯେ ଥାନ୍ତି

।

ତାହାଙ୍କର ଯଶ ଶିରୀ ଆୟୁଷ ବଢ଼ନ୍ତି

।।

ଦୁର୍ବୁଦ୍ଧି ଯେ ଦୁରାଚାର ହୁଅଇ ଦୁର୍ଜ୍ଜନ

।

ଅବଶ୍ୟ ଅକାଳେ ସେହୁ ଲଭଇ ମରଣ

।।

ଧର୍ମମାର୍ଗେ ଛାଡ଼ି ଯେହୁ ଅଧର୍ମରେ ଯାଏ

।

ଧନାୟୁଷ ଯଶ ଶିରୀ ତାର କ୍ଷୟ ହୁଏ

।।

ଏଥକୁ ଶୋଚନା ତୁମ୍ଭେ ନ କର ଗୋ ମାତ

।

ଏବେ ତୋ ଗର୍ଭରୁ ହେବେ ଅଷ୍ଟପୁତ୍ର ଜାତ

।।

କଂସଠାରୁ ବଳି ସର୍ବେ ହେବେ ବଳବନ୍ତା

।

ତୁ ତାଙ୍କୁ ଦେଖିଲେ ତୋର ଛାଡ଼ିଯିବ ଚିନ୍ତା

।।

ଇନ୍ଦୁମତୀ ବୋଇଲେ ତୁ କରତା ପୁରୁଷ

।

ତୋର ଅନୁଗ୍ରହ ଥିଲେ ଅପୂର୍ବ ବା କିସ

।।

ଲଲାଟ ଲେଖନ କଥା କରିପାରୁ ଆନ

।

ଫିଟିବ ଅନ୍ଧପଟଳ ଦିଅ ପୁତ୍ର ଦାନ

।।

ଗୋବିନ୍ଦ ବୋଇଲେ ଆଈ ଛାଡ଼ି ମନୁ ଭ୍ରାନ୍ତି

।

ଏ ମୋର ନିଶ୍ଚୟ ବାକ୍ୟ ଶୁଣି ହୁଅ ଶାନ୍ତି

।।

ଯେତେ କାଳ ଚନ୍ଦ୍ର ସୂର୍ଯ୍ୟ ଥିବେ ଦେହଧରି

।

କହିବା ବଚନ ଆନ ନ ପାରେ ମୁଁ କରି

।।

ନିଶ୍ଚେଁ ଅଷ୍ଟପୁତ୍ର ଜାତ ହେବେ ତୋର ଗର୍ଭେ

।

ତୁ ପରମ ମାହେଶ୍ୱରୀ ଚିନ୍ତା ଛାଡ଼ ଏବେ

।।

ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷେ କମଳା ଅଂଶେ ଜନ୍ମିଅଛୁ ତୁହି

।

ଯଦୁବଂଶ ଠାକୁରାଣୀ ପାଟମହାଦେଈ

।।

ଦେବକୀ ପରା ଦୁହିତା କରିଅଛୁ ଜାତ

।

ତୋର ନାତି ହେଲୁ ଆମ୍ଭେ ଅନାଦି ଅଚ୍ୟୁତ

।।

ତୋ ସେବା କରିବୁ ନିତି ଆମ୍ଭେ ବେନି ଭାଇ

।

ଯାହା ତୋର ଇଚ୍ଛା ବର ମାଗି ଘେନ ଆଈ

।।

ଇନ୍ଦୁମତୀ ବୋଲେ ବାବୁ ସାବଧାନେ ଶୁଣ

।

ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ଜାଣଇଁ ମୁହିଁ ତୁମ୍ଭେ ନାରାୟଣ

।।

ନୋହିଲେ କି ଆନବଳେ କଂସ ହୁଏ ମାରି

।

ଭାରା ନିବାରଣେ ଜନ୍ମ ହେଲ ଦେହ ଧରି

।।

ରୋମକେ ବସଇ ତୋର ପୃଥ୍ୱୀ କୋଟି କୋଟି

।

ତୁ ଯାହା କରିବୁ ତାହା କେ ପାରିବ ମେଣ୍ଟି

।।

ଶୋଷକ ନାଶକ ପୁଣି ଆବର ବ୍ୟାପକ

।

ତୁହି ସେ ଭିଆଣ କରୁ ବିବେକାବିବେକ

।।

ତୁ ପୁଣି ସଂହାର କରୁ ସୃଷ୍ଟି କରି ଜାତ

।

ଅବ୍ୟକ୍ତ ପୁରୁଷ ତୁ ଯେ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡର ନାଥ

।।

ସର୍ବମୟ ସର୍ବହେତୁ ଅଟୁ ସର୍ବବ୍ୟାପୀ

।

ସମସ୍ତଙ୍କ ମନ ଜାଣୁ ସର୍ବଜ୍ଞ ସ୍ୱରୂପୀ

।।

ପୁତ୍ରଶୋକ ନିଦାରୁଣ ଦୁଃଖ ବଡ଼ ପୀଡ଼ା

।

ଏତେକ ମାତ୍ର ଭୋ କୃଷ୍ଣ ମୋ ଶରୀରୁ ଛଡ଼ା

।।

ଦେବକୀ ଦେବୀ ବୋଇଲେ ଶୁଣ ଗୋ ଜନନୀ

।

ବାଳୁତ ପୁତ୍ରଙ୍କୁ ମୋର ମାଇଲା କି ଘେନି

।।

କି ଦୋଷ କଲେ ମୋ ପୋଏ କଂସର ଗୋ ମାତ

।

ଗୋଟା ଗୋଟା କରି କଲା ଷଡ଼ପତ୍ର ହତ

।।

ଶିଳେ କଚାଡ଼ିଲା ପୁଣି ସ୍ୱହସ୍ତରେ ଧରି

।

ଭଗିନୀର ପୁତ୍ର ବୋଲି ଦୟା ନ ବିଚାରି

।।

ହାତ ଗୋଡ଼େ ଦେଲା ମୋର ଲୁହାର ଶିକୁଳି

।

ବନ୍ଦିରେ ମୁଁ ପଡ଼ିଥାଇ ନ ପାରଇ ଚଳି

।।

ମୋ ସମାନେ ଦଶା ଭୋଗକରେ ତୋ ଜୁଆଇଁ

।

ଶୋଚନା ନ କରୁ ଦିନେ ତୁ ଆମ୍ଭର ପାଇଁ

।।

ସାଧୁ ପୁତ୍ର କଂସ ତୋର ଅଟେ ବଡ଼ଜଣ

।

ତେଣୁ ସେ ବାପକୁ ଦେଲା ଦଣ୍ଡୁଆସି ପଣ

।।

ନିଜେ ରାଜା ହୋଇ ବସି ଭୋଗ କଲା ରାଜ୍ୟ

।

ତୁ ତା ପାଇଁ କାନ୍ଦୁଅଛୁ ନ ମାଡ଼ଇ ଲାଜ

।।

କର୍ମେ ଯାହା ଲେଖାଥାଏ କେ କରିବ ଆନ

।

ଫିଟିବ ଅନ୍ଧପଟଳ ଘେନ ପୁତ୍ର ଦାନ

।।

ଜଗନ୍ନାଥ ବୋଇଲେ ତୁ ଶୁଣିସି ଗୋ ଆଈ

।

ଏତେ ପ୍ରବୋଧିଲେ ଶାନ୍ତ ନୋହୁ କାହିଁପାଇଁ

।।

ଅଭିଶାପ ଦେବୁ ବୋଲି ଅଛୁ କ୍ରୋଧ ଘେନି

।

ମୋତେ ଶାପଦେଲେ ସିନାତୋର ହେବ ହାନି

।।

ଇନ୍ଦୁମତୀ ବୋଲେ ମୋର ନ ଛାଡ଼ଇ ବ୍ୟଥା

।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବୋଲନ୍ତି ଯାହା କରିଛି ବିଧାତା

।।

ତାହାକି ଅନ୍ୟଥା ଆଉ ହେବ ଏତେବେଳେ

।

ଶୁଣି ଇନ୍ଦୁମତୀ ରାଣୀ ବୋଲେ କୋପନଳେ

।।

ମୋ ଆଗରେ ମୋ ପୁତ୍ରଙ୍କୁ କରିଲୁ ତୁ ବଧ

।

ତୋ ଛାମୁରେ ତୋର ପୁତ୍ର ହ୍ୱନ୍ତୁ ଶିରଶ୍ଚେଦ

।।

ଶାପ ଦେଇ ତୁନି ହେଲା ଇନ୍ଦୁମତୀ ରାଣୀ

।

ଶୁଣି ମନ୍ଦହାସ କଲେ କୃଷ୍ଣ ହଳପାଣି

।।

ସେ ବନି ଭାଇଙ୍କ ପାଦେ ଚିତ୍ତବୃତ୍ତ ଦେଇ

।

କହଇ ଅଚ୍ୟୁତ ଦାସ କୃଷ୍ଣ ରସ ଧ୍ୟାୟୀ

।।

କହନ୍ତି ପରୀକ୍ଷ ଆଗେ ଶୁକ ମହାମୁନି

।

ଶୁଣ ନୃପ ହେତୁକରି ହରିବଂଶ ଧ୍ୱନି

।।

ଏଥୁଅନ୍ତେ ବସୁଦେବ ଆବର ଦେବକୀ

।

ପରମ ସନ୍ତୋଷ ହେଲେ ରାମକୃଷ୍ଣ ଦେଖି

।।

ଆନନ୍ଦରେ ଅଶ୍ରୁଜଳ ବହେ ଘନ ଘନ

।

ଉଠି କୋଳ କରି ମୁଖେ ଦିଅନ୍ତି ଚୁମ୍ୱନ

।।

ବସୁଦେବ କୋଳେ ବିଜେ କଲେ ହଳପାଣି

।

ଦେବକୀ କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ କୋଳେ ବସାଇଲେ ଆଣି

।।

ସନ୍ତାପିତ ବାଧା ଯହୁଁ ଛାଡ଼ିଲା ମନରୁ

।

ଅଦ୍ଭୂତେ କ୍ଷୀରେ ସ୍ରବିଲା ଦେବକୀ ସ୍ତନରୁ

।।

ଦୁଷ୍ଟ କଂସ ନାଶଗଲା ନାହିଁ ଆଉ ଭୟେ

।

ବହୁ କଷ୍ଟ ପାଇଥିଲେ ପୂର୍ବେ ବାପ ମାଏ

।।

ଆଦିତ୍ୟ ଉଇଁଲେ ଯେହ୍ନେ କମଳ ବିକଶି

।

ତେସନ ପ୍ରକାରେ ବସୁଦେବ ମୁଖ ଦିଶି

।।

ପୂର୍ଣ୍ଣଚନ୍ଦ୍ର ଦେଖି ଯେହ୍ନେ ଉଲ୍ଲୋଳ ଜଳଧି

।

ଦରିଦ୍ର ପାଇଲା କିବା କୁବେର ସମୃଦ୍ଧି

।।

ଜନ୍ମାନ୍ଧକୁ ପ୍ରାପ୍ତ ହେଲା କିବା ଚକ୍ଷୁବେନି

।

ମୃତ ପ୍ରାଣୀ ବଞ୍ଚିଲା କି ପୂର୍ବ ଦେହ ଘେନି

।।

ଜଗତ ବନ୍ଦନ ସ୍ୱାମୀ ଅନାଦି ପୁରୁଷ

।

ତାଙ୍କୁ ଦେଖି କିଏ ଅବା ନୋହିବ ହରଷ

।।

ସେ ଲାବଣ୍ୟ କୋଟି ନିଧି ସର୍ବ ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ

।

ଜୀବେ ଜୀବେ ପୂରିଛନ୍ତି ଯେଉଁ ଦେବସ୍ୱାମୀ

।।

ଧନ୍ୟ ସେ ଦେବକୀ ନାରୀ ଧନ୍ୟ ବସୁଦେବ

।

କାହିଁବସି ପୁଣ୍ୟ ଅର୍ଜିଥିଲେ ଅସମ୍ଭବ

।।

କେବଣ ତୀର୍ଥରେ ଅବା କରି କେଉଁ ତପ

।

ରଜ ବୀର୍ଯ୍ୟେ ଜାତ କଲେ ଅବ୍ୟକ୍ତ ସ୍ୱରୂପ

।।

ପୃଥିବୀର ଭାରାଭର ନିବାରିବା ପାଇଁ

।

ଅଦିତି କଶ୍ୟପ ଦୁହେଁ ମର୍ତ୍ତ୍ୟେ ଜନ୍ମ ହୋଇ

।।

ବନ୍ଦିଘରେ ରହିଥିଲେ ପାଇ ଯେତେ ବ୍ୟଥା

।

ପୁଣି ସେହି ଘରେ କୃଷ୍ଣ ଜନ୍ମ ହେବା କଥା

।।

ଯମୁନା ନଦୀକି ପାର ହୋଇଯିବା ବେଳେ

।

ଯେତେ କଷ୍ଟ ଭୋଗ କରିଥିଲେ ନିଶାକାଳେ

।।

ସେଦିନୁ ବିଚ୍ଛେଦ ହୋଇଥିଲେ ଯେ ଯାହାରେ

।

ଆଠ ବରଷରେ ଭେଟି ହେଲେ ଏକଠାରେ

।।

ବଢ଼ିଲାକ ଅସମ୍ଭବ ସ୍ନେହ ଅନୁକ୍ଷଣେ

।

ପରମ ସନ୍ତୋଷ ହେଲେ ଦେଖି ଜଣେ ଜଣେ

।।

ଆପେ ଇନ୍ଦୁମତୀ ରାଣୀ ଘେନି ଅର୍ଘ୍ୟଥାଳୀ

।

ବନ୍ଦାପନା କଲେ ଆଣି ରାମ ବନମାଳୀ

।।

ଉଗ୍ରସେନ ସହିତରେ ଯଦୁବଂଶ ବୀରେ

।

ଆନନ୍ଦ ହୁଅନ୍ତି ଦେଖି ସର୍ବେ ପରସ୍ପରେ

।।

ମୁଖେ ହୁଳହୁଳି ଦେଇ ସଧବା କାମିନୀ

।

ରାମ କୃଷ୍ଣ ବନ୍ଦାଇଲେ ଅର୍ଘ୍ୟଥାଳୀ ଘେନି

।।

ଦୋଷରୀ ମହୁରୀ ଶଙ୍ଖ ବାଦ୍ୟ ବୀରତୁର

।

ଉପାଙ୍ଗ କାହାଳି ବଂଶୀ ବୀଣା ଯନ୍ତ୍ର ସାର

।।

ଢ଼ୋଲ ଦମା ମର୍ଦ୍ଦଳ ଯେ ଟମକ ନିଷାଣ

।

ଦାଉଣ୍ଡି ପଟହ ବିଜିଘୋଷ ବଜ୍ରବାଣ

।।

ନୃତ୍ୟକାଳେ ତାଳ ଧରି ଗାଆନ୍ତି ସୁସ୍ଵରେ

।

ସୁଲଳିତ ଗୀତ ବାଦ୍ୟ ଶୁଭେ ନିରନ୍ତରେ

।।

ନାଚନ୍ତି ତାଣ୍ଡବ ରଙ୍ଗେ ବାରବିଳାସିନୀ

।

କଂସାଳ ବଜାଇ ନାଚେ କେବଣ କାମିନୀ

।।

ଶୋଭଇ ମଥୁରା ପୁର ଦିଶେ ଅତି ସଞ୍ଚ

।

ପଟାନ୍ତର ନାହିଁ ସ୍ୱର୍ଗ ରସାତଳ ମଞ୍ଚ

।।

ହାତୀ ରଥୀ ପଦାତିରେ ଗହଳ ଯେ ଥାଟ

।

ତ୍ରେତାଯୁଗେ ରାମ ଯେହ୍ନେ ବାନ୍ଧିଥିଲେ ପାଟ

।।

କୋଟିପାଦେ କମଳିନୀ ବିଜେକଲେ ଯାଇ

।

ଅବସନ୍ତେ ବସନ୍ତ ଯେ ବହେ ଆଜ୍ଞା ପାଇ

।।

ଇନ୍ଦ୍ର ବାରସ୍ୱତୀ କି ସେ କୁବେର ଅଳକା

।

ଘରେ ଘରେ ପୂର୍ଣ୍ଣ ହେଲା ସମ୍ପଦ ଅଲେଖା

।।

ସ୍ୱଦେହ ବିଜୟ ଯହିଁ ଲକ୍ଷ୍ମୀର ବିଳାସ

।

ସେ ପୁରକୁ ପଟାନ୍ତର ଦେବା ଆଉ କିସ

।।

ଆପେ ବିଶ୍ୱକର୍ମା ଆସି ବହୁରୂପ ହୋଇ

।

ନଗର ନିର୍ମାଣ କଲେ କୃଷ୍ଣ ଆଜ୍ଞା ପାଇ

।।

ଅପୂର୍ବ ନଗର ଶୋଭା ମନୋହର ଭୂମି

।

ଦିବ୍ୟରୂପେ ଯହିଁ ବିଜେ ନାରାୟଣ ସ୍ୱାମୀ

।।

ମଙ୍ଗଳାରୋପଣ ବିଧି ହେଲା ଘରେ ଘରେ

।

ଶ୍ରଦ୍ଧା ପାଇ ଦେଖୁଛନ୍ତି ଲୋକେ ଯେ ଯାହାରେ

।।

ଦେବକୀ କୋଳରେ ବିଜେ ପ୍ରଭୁ ନାରାୟଣ

।

ବସୁଦେବ କୋଳେ ବିଜେ ହେଲେ ସଂକର୍ଷଣ

।।

ଅବନୀର ଭାରାଭର ଉଶ୍ୱାସିବା ପାଇଁ

।

ଯଦୁକୁଳେ ଜନ୍ମିଛନ୍ତି ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଗୋସାଇଁ

।।

ଅଷ୍ଟ ବରଷଇ ପୁତ୍ର ରୂପେଣ ସୁନ୍ଦର

।

ନିର୍ମଳ ଆକାଶେ ଯେହ୍ନେ ଉଦେ ଶଶଧର

।।

ବିକଚ କମଳ ନେତ୍ର ଦର୍ହସିତ ମୁଖ

।

ଦେଖିଣ ଯାଦବେ ମନୁ ପାସୋରିଲେ ଦୁଃଖ

।।

ସମସ୍ତଙ୍କ ମନ ଜାଣି ପ୍ରଭୁ ଦୟାନିଧି

।

ଏକ ଆରେକେ ମାନନା କଲେ ଯଥାବିଧି

।।

ସାତବଂଶ ଯାଦବେ ହିଁ କୃଷ୍ଣପାଦେ ସେବା

।

କରିଣ ଜାଣିଲେ ନିଶ୍ଚେ ଏ ଦେବାଧିଦେବା

।।

ଚର୍ମନେତ୍ରେ ଅଗୋଚର ହେଲେ ଦେହବନ୍ତା

।

ଦେଖିବା ତାଙ୍କର ମୁଖ ଛାଡ଼ି ସବୁ ଚିନ୍ତା

।।

ଆସ ଏବେ ବିହରିବା ସର୍ବେ ତାଙ୍କ ସଙ୍ଗେ

।

ପାପ କ୍ଳେଶ ଆଧି ବ୍ୟାଧି ନ ରହିବ ଅଙ୍ଗେ

।।

ଏସନ ପରମାନନ୍ଦ ଯଦୁବୀରେ ହୋଇ

।

ଅନେକ ପ୍ରଶଂସା କଲେ ବସୁଦେବ ଚାହିଁ

।।

ଏଥୁଅନ୍ତେ ରବି ଅସ୍ତ ହେଲେ ପଶ୍ଚିମରେ

।

ବନ୍ଦାପନା ସାରି ସର୍ବେ ଗଲେ ଯେଝା ଘରେ

।।

ରାମ କୃଷ୍ଣ ବସୁଦେବ ରାଜା ଉଗ୍ରସେନ

।

ଦେବକୀ ସହିତେ ଗଲେ ଆପଣା ଭୁବନ

।।

ସକଳ ଗୋପାଳବୃନ୍ଦ ନନ୍ଦ ଆଦି କରି

।

ମଣୋହି ମନ୍ଦିରେ ବିଜେ ବଳଦେବ ହରି

।।

ଆପଣେ ଦେବକୀଦେବୀ ପରଷନ୍ତି ଅନ୍ନ

।

ଅଧାମ ଲବଣୀ ଘୃତ ବିବିଧ ବ୍ୟଞ୍ଜନ

।।

ଇକ୍ଷୁ ପଇଡ଼ର ପଣା କ୍ଷୀର ଖଣ୍ଡ ଚିନି

।

ଅପୂର୍ବ କ୍ଷୀରୀସା କ୍ଷୀରି ସୁବାସିତ ପାଣି

।।

ନାନାବିଧ ପକ୍ୱଫଳ ନାନା ସ୍ୱାଦୁ ଦ୍ରବ୍ୟ

।

ଭୁଞ୍ଜନ୍ତି ଶ୍ରୀରାମ କୃଷ୍ଣ ପରଷନ୍ତି ସର୍ବ

।।

ଷଡ଼ରସ ଯେତେ ବିଧି ନାନାଦି ରାନ୍ଧଣା

।

ପୁଅଙ୍କୁ ସୁସ୍ୱାଦୁ ହୁଏ ଏକୁ ଏକ ଜିଣା

।।

ଜଣ ଜଣ ପ୍ରତି କୃଷ୍ଣ ପରସନ୍ନ ହୋଇ

।

ଭୁଞ୍ଜାଇଲେ ମିଷ୍ଟ ଅନ୍ନ ଚାଟୁବାକ୍ୟ କହି

।।

ଭୁଞ୍ଜିଣ ସନ୍ତୋଷ ହେଲେ ରାମ ଶିରୀପତି

।

ଆଚମନ ସାରି ବସ୍ତ୍ରେ ଶ୍ରୀମୁଖ ପୋଛନ୍ତି

।।

କର୍ପୂର ଚନ୍ଦନ ପାନ ନିଜେ ଲାଗି ହୋଇ

।

ସନ୍ତୋଷ ହୋଇଲେ ପୁଣି ସନସ୍ତଙ୍କୁ ଦେଇ

।।

ଲାଗିଲା ଦିହୁଡ଼ି ଦୀପ ହୁଅନ୍ତେ ରଜନୀ

।

ଗଗନ ମଣ୍ଡଳେ ଉଦେ ହେଲେ ନିଶାମଣି

।।

ବସୁଦେବ ପୁରେ ସ୍ୱାମୀ ନିଶ୍ଚିନ୍ତେ ରହିଲେ

।

ଚନ୍ଦ୍ରଶାଳା ପୁରେ ରତ୍ନଖଟେ ବିଜେ କଲେ

।।

ସକଳ ଗୋପାଳେ ନିଦ୍ରାଗଲେ ନାନରଙ୍ଗେ

।

ପଲ୍ୟଙ୍କେ ଶୋଇଲେ ନନ୍ଦ ରାମକୃଷ୍ଣ ସଙ୍ଗେ

।।

ନାନା କଥା ପ୍ରସଙ୍ଗରେ ନିଶି ହେଲା ଶେଷ

।

ରବି ତଳେ ପରିମଳ ଦିଶେ ଦଶ ଦିଶ

।।

ପ୍ରାତେ ଉଠି ନିତ୍ୟକର୍ମ ସାରି ଯେ ଯାହାରେ

।

ସମସ୍ତ ଯାଦବେ ଆସି ବସିଲେ ସଭାରେ

।।

ସହସ୍ର ବଖରା ଘର ନଗ୍ର ସିଂହଦ୍ୱାରେ

।

ସବୁ ମଣ୍ଡା ହୋଇଅଛି ପାଟ ପତନିରେ

।।

ପାଞ୍ଚ ନଳ ଆୟତନ ବଖରାର ସ୍ଥଳୀ

।

ଝିଙ୍କର ଛାଏଣୀ ଶୁଦ୍ଧ ସୁବର୍ଣ୍ଣର ଝଳି

।।

ହେଙ୍ଗୁଳ ଯେ ହରିତାଳ ହୀରା ନୀଳା କମ

।

ଝଲକ ପାତିଆ ସଙ୍ଗେ ରସାଣିଲା ହେମ

।।

ଇନ୍ଦ୍ର ଗୋବିନ୍ଦ ଚାନ୍ଦୁଆ ଟଣା ଝିନବାସେ

।

ବିଚିତ୍ର ଚାରୁ ଚାମର ଲମ୍ୱେ ଚଉପାଶେ

।।

ସୁବାସ କୁସୁମ ଜାତି ମଲ୍ଲିକା ମାଳତୀ

।

ପୁନ୍ନାଗ ଚମ୍ପକ ଝରା ଶୋଭା ଦିଶେ ଅତି

।।

କ୍ଷୁଦ୍ର ଘଣ୍ଟି ଘାଗୁଡ଼ି ଯେ ଦରପଣ ପନ୍ତି

।

ମଧ୍ୟାହ୍ନ ଆଦିତ୍ୟ ପ୍ରାୟ ତେଜେ ବିରାଜନ୍ତି

।।

ସ୍ଫଟିକ ସ୍ତମ୍ଭ ଉପରେ ବୈଡ଼ୁର୍ଯ୍ୟ ଖଞ୍ଜଣି

।

ମାରାଗ ପାବଚ୍ଛ ଦିଶେ ଚନ୍ଦ୍ର ଜ୍ୟୋତି ଜିଣି

।।

ଧନ୍ୟ ରାଜଶିରୋମଣି କଂସ ବଳବନ୍ତ

।

ଅର୍ଜିଲା ଅଶେଷ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଜିଣି ତ୍ରିଜଗତ

।।

ଏହି ସୋମବଂଶେ ପୂର୍ବେ ଥିଲେ ଯେତେ ରାଜା

।

ନହୁଷ ନୃପ ଘେନିଲା ସ୍ୱର୍ଗେ ଇନ୍ଦ୍ର ପୂଜା

।।

ପୁରୁରବା ନୃପ କଥା ଲୋକେ ଅଗୋଚର

।

ଯଯାତି ଯଦୁ ଏ ଦୁହେଁ ସପ୍ତ ଦ୍ୱୀପେଶ୍ୱର

।।

ଆବର ଯେତେକ ରାଜା ଥିଲେ ସୋମବଂଶୀ

।

ପରମ ମହାତ୍ମା ସର୍ବେ କ୍ଷତ୍ରୀ ଗୁଣରାଶି

।।

ଧନ୍ୟ ସେ ପୁରୁଷମାନେ ଏକୁ ଏକ ବଳି

।

ସେମାନଙ୍କଠାରୁ କଂସ ଅଟେ ମହାବଳୀ

।।

ସ୍ୱର୍ଗ ମର୍ତ୍ତ୍ୟ ରସାତଳ ଜିଣି ଭୁଜବଳେ

।

ଏକଚକ୍ରବର୍ତ୍ତୀ ରାଜା ହେଲେ ରବିତଳେ

।।

ତା ନାମ ଧରନ୍ତେ ସ୍ୱର୍ଗେ ଡରନ୍ତି ତ୍ରିଦଶେ

।

ଦୁର୍ବୁଦ୍ଧି ଅର୍ଜିଲା ଯହୁଁ ମଲା ଅଳ୍ପାୟୁଷେ

।।

ବସିଲା ସେ ପାଟ ମାଡ଼ି ଏବେ ଉଗ୍ରସେନ

।

ଅମାତ୍ୟ ହୋଇଲେ ତାର ହଳୀ ଭଗବାନ

।।

ବେଭାରେ ରାଜାର ନାତି ଦୁହିତାର ପୁତ୍ର

।

ସମସ୍ତେ ଡରିଲେ ଯହୁଁ କଂସ କଲେ ହତ

।।

ସକଳ ଯାଦବେ ତାଙ୍କୁ ଦରଶନ କରି

।

ରାଜାଙ୍କୁ ଦର୍ଶନ କଲେ ରାଜକର୍ମଚାରୀ

।।

ସାତ୍ୟକି ଉଦ୍ଧବ ଅନାଧୃଷ୍ଟ ଏ ସହିତେ

।

ପାତ୍ର ଅମାନାତ୍ୟେ ବେଢ଼ି ଅଛନ୍ତି ସମସ୍ତେ

।।

ରତ୍ନ ସିଂହାସନ ମାଡ଼ି ବସିଛନ୍ତି ରାୟେ

।

ପଟୁଆରେ ବେଢ଼ିଛନ୍ତି ଦୃଷ୍ଟିପଥ ଯାଏ

।।

ଏ ସମୟେ ବସୁଦେବ ରାମକୃଷ୍ଣ ତୁଲେ

।

ନବରୁ ବାହାର ହୋଇ ରାଜାଙ୍କୁ ଭେଟିଲେ

।।

ଖଣ୍ଡେଦୂରୁ ରାମକୃଷ୍ଣ ଶୁତି ପାଏ ପଡ଼ି

।

କୋଳ କଲେ ଉଗ୍ରସେନ ସିଂହାସନ ଛାଡ଼ି

।।

ବସୁଦେବ ପାଏ ପଡ଼ି ଶୁତିଲେ ବହନ

।

ହରଷରେ କୋଳ କଲେ ତାଙ୍କୁ ଉଗ୍ରସେନ

।।

ସିଂହାସନେ ରାମକୃଷ୍ଣ ଦୁହିଙ୍କୁ ବସାଇ

।

ଉଭା ହେଲେ ଉଗ୍ରସେନ କାଖେ ହସ୍ତ ଦେଇ

।।

ଗୋବିନ୍ଦ ବୋଇଲା ଅଜା ତୁମ୍ଭେ ଅଟ ଗୁରୁ

।

ଆମ୍ଭେ ଯାହା କହୁ ତାହା କିପାଁ ନାସ୍ତି କରୁ

।।

ଏ ମଥୁରା କଟକେ ତୁ ଅଟୁ ମହାରାଜା

।

ସକଳେ କରିବୁ ଆମ୍ଭେ ତୋ ପାଦରେ ପୂଜା

।।

ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ମାନନା ଆମ୍ଭେ କରିଥିବୁ ନିତ୍ୟେ

।

ତା ନୋହିଲେ ରାଜାମାନେ ମାନିବେ କେମନ୍ତେ

।।

ଶତ୍ରୁମାନେ ଉପହାସ କରିବେ ୟା ଶୁଣି

।

ଏସନକ ଆଜ୍ଞା ଦେଇ ପ୍ରଭୁ ଚକ୍ରପାଣି

।।

ବୋଇଲେ ତୁ ଚକ୍ରବର୍ତ୍ତୀ ଭୋଜବଂଶ ରାଜା

।

ବିଶେଷରେ ପୂଜ୍ୟତମ ଅଟୁ ଆମ୍ଭେ ଅଜା

।।

ପଣ୍ଡିତ ବିବେକ ଜ୍ଞାତୀ ନୀତିତତ୍ତ୍ୱ ଜ୍ଞାତା

।

ଭୂତ ଭବିଷ୍ୟତ ଆଦି ଜାଣୁ ସବୁ କଥା

।।

ଚିତ୍ତ ଦୃଢ଼ କରି ରାଜଲକ୍ଷ୍ମୀ ଭୋଗକର

।

ମର୍ତ୍ତ୍ୟେଇନ୍ଦ୍ର ପଦ ଆଝୁ ହୋଇଲା ତୋହର

।।

ଏମନ୍ତ ଆଶ୍ୱାସ ବାକ୍ୟ କହି ଚକ୍ରପାଣି

।

ଯୁଗାବଧି ପାଟ ମାଥେ ବାନ୍ଧିଲେକ ଆଣି

।।

ବୋଇଲେ ମୁଁ ଯେତେ ଦିନ ଥିବି ଦେହବହି

।

ସତେଦିନ ଯାଏ ତୋତେ ମୃତ୍ୟୁବାଧା ନାହିଁ

।।

ଗ୍ରହପୀଡ଼ା ଆଧି ବ୍ୟାଧି ରିଷ୍ଟ ରିପୁଭୟ

।

ଜରାଜୀର୍ଣ୍ଣ ବାଧା ଲାଭ ନ କରୁ ତୋ କାୟା

।।

ବସୁଦେବ ଇନ୍ଦୁମତୀ ଦେବକୀ ସହିତେ

।

ଏହିମତେ ଦେହ ଘେନି ଥିବେ ଏ ସମସ୍ତେ

।।

ପୁତ୍ର ନାତି ପଣନାତି କୁଟୁମ୍ୱ ସହିତେ

।

ଇନ୍ଦ୍ରପଦ ଭୋଗ କରି ରହିବ ନିଶ୍ଚିନ୍ତେ

।।

ଆସ ଆସ ଅଜା ସିଂହାସନେ ବିଜେକର

।

କଂସ ମଲା କଥା ଆଉ ଶୋଚନା ନ କର

।।

ଏହା ଶୁଣି ଉଗ୍ରସେନ ହେଲେ ମହାତୃଷ୍ଟି

।

ଚାତକ ମୁଖରେ ଯେହ୍ନେ ଜଳଧାରା ବୃଷ୍ଟି

।।

ରାମ କୃଷ୍ଣଙ୍କର ନିରାଧାର ବାକ୍ୟ ଶୁଣି

।

ମନରୁ ସକଳ ଭ୍ରାନ୍ତି ଛାଡ଼ି ନୃପମଣି

।।

ରାଜା ହୋଇବାକୁ ମନେ ନ ଥିଲା ଶରଧା

।

ରାମକୃଷ୍ଣ ଛଡ଼ାଇଲେ ସବୁ ଭୟ ବାଧା

।।

ନିର୍ଭୟେ ବସିଲା ରାଜା ସିଂହାସନ ମାଡ଼ି

।

ସମସ୍ତ ବେଦନା ତାର ମନୁ ଗଲା ଛାଡ଼ି

।।

ସକଳ ଯାଦବେ ଦେଖି ହେଲେ ତୋଷମନ

।

ବହିଲେ ରାଜ୍ୟର ଭାର ରାଜା ଉଗ୍ରସେନ

।।

ଆସ୍ଥାନେ ଯେ ମଉଳିଲା ରାଜା ଗଲେ ଉଠି

।

ଯେ ଯାହା ପୁରକୁ ଗଲେ ଯାଦବେ ଲେଉଟି

।।

ବଳଦେବ ଜଗନ୍ନାଥ ବସୁଦେବ ତିନି

।

ସଙ୍ଗେ ଅଛି ନନ୍ଦରାଜା ଗୋପାଳଙ୍କୁ ଘେନି

।।

ଶ୍ରୀପୟରେ ଲୀଳା ବିଜେକଲେ ବେନିଭାଇ

।

ଆପଣା ନବରେ ସ୍ୱାମୀ ପ୍ରବେଶିଲା ଯାଇ

।।

ଖଣ୍ଡେକ ଦୂରୁ ଦେବକୀ ପୁତ୍ର ମୁଖ ଦେଖି

।

ତଳେ ଉଭାହେଲେ ଦେବୀ ପଲ୍ୟଙ୍କ ଉପେଖି

।।

ଦୁଇ ଭାଇ ହୋଇଛନ୍ତି ହସ୍ତ ଧରା ଧରି

।

ମାତାଙ୍କ ପାଦରେ ଦୁହେଁ ନମସ୍କାର କରି

।।

ଆନନ୍ଦ ଗଦ୍‌ଗଦେ ମାତା ପୁତ୍ରେ କୋଳକଲେ

।

ଆଶ୍ୱାସନା କରି ଦେବୀ ମୁଖେ ଚୁମ୍ୱ ଦେଲେ

।।

ଶ୍ରୀଅଙ୍ଗ ବାହୁନି ମାଏ ପୁଣି କଲେ ସ୍ତୁତି

।

ତୁ ଅନାଦି ଅଣାକାର ଅବ୍ୟକ୍ତ ମୂରତି

।।

ନିର୍ମଳ ନୀଳେନ୍ଦୀଦଳ ପ୍ରାୟ ଦିଶେ ତନୁ

।

ଆକାଶରେ ଉଦେ କିବା ହେଲା ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁ

।।

ଯେଡ଼େବୋଲ ତେଡ଼େ ହୋଇପାରନ୍ତି ତ ଏହି

।

ପୁରାଣ ପୁରୁଷ ବିଷ୍ଣୁ ସନାତନ ଦେହୀ

।।

ଏହାର ମୟାରୁ ଜାତ ହେଲା ଭାରାଭର

।

ଅବ୍ୟକ୍ତି ଅଲେଖ ନିରଞ୍ଜନ ନିରାକାର

।।

ମୁଁ ସିନା ପାସୋରିଥିଲି ପୂର୍ବଜନ୍ମ ବିଧି

।

ଅଭିଶାପ କ୍ଷୟ ଗଲା ହେଲା କାର୍ଯ୍ୟସିଦ୍ଧି

।।

ଗୋମାତାଙ୍କ ଶାପରୁ ମୁଁ ପାର ହେଲି ଏବେ

।

ତୁମ୍ଭେ ନାରାୟଣ ଯେଣୁ ଜାତହେଲେ ଗର୍ଭେ

।।

ମାନବ ଦେହେ ଅଜ୍ଞାନ ହୋଇଥିଲି ଢ଼ାଳେ

।

ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ଦେଖିଣ ଜ୍ଞାନ ହେଲା ଯୋଗବଳେ

।।

ମୁଁ ଦେବକୀ କଉଶଲ୍ୟା ରେଣୁକା ଅଦିତି

।

ଭାରା ନିବାରଣ ଅର୍ଥେ ଜାତ ଚାରିମୂର୍ତ୍ତି

।।

ସବୁକାଳେ ମୋ ଗର୍ଭରୁ ତୁମ୍ଭେ ହୁଅ ଜାତ

।

ମୁହିଁ ଅଟେ ଆଦିଦେବୀ ତୁମ୍ଭ ବୃଦ୍ଧାମାତ

।।

ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ପ୍ରସବକରି ପାଇ ଯୋଗମାର୍ଗ

।

ପୂର୍ବହେତୁ ଦୃଶ୍ୟ ହେଲା ଲାଭ ହେଲା ସ୍ୱର୍ଗ

।।

ଯେତେଦିନ ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ମୁଁ ନ ଦେଖିଲି ବାବୁ

।

ଦଶଦିଗ ଅନ୍ଧକାର ହୋଇଥିଲା ସବୁ

।।

ଏବେ ଯେ ଦେଖିଲି ତୁମ୍ଭରୂପ ପଦ୍ମମୁଖ

।

ଖଣ୍ଡିଲି ସକଳ ଭୟ ଜନ୍ମ ମୃତ୍ୟୁ ଦୁଃଖ

।।

ବନ୍ଦୀଗୃହରେ ପ୍ରସବ ଦିନର ଯେ କଥା

।

ଦଇବ ଜାଣଇ ଏକା ମୋହର ଅବସ୍ଥା

।।

ଏବେ ତ ସେ କଥା ଆଉ ନାହିଁ ମୋର ମନ

।

ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ଦେଖିଲି ଦୃଶ୍ୟ ହେଲା ଦିବ୍ୟଜ୍ଞାନ

।।

ଏ ବଳରାମକୁ ଜାତ କଲି ଯେଉଁ ଦିନ

।

ମରୁ ଅବା ଜୀଉ ବୋଲି ମୂର୍ଚ୍ଛିଥିଲି ଜାଣ

।।

ରୋହିଣୀ ତା ସଂହାରିଲା ଦେବ ଆଜ୍ଞା ପାଇ

।

ପ୍ରଳମ୍ୱା ଅନ୍ତୁଡ଼ିଶାଳୁ ନେଲାକ ଚୋରାଇ

।।

ବୁଲାଇ ଫିଙ୍ଗନ୍ତେ ଦୈତ୍ୟ ପାଦ ବାଜି ମଲା

।

ଗୋପାଳେ ଦେଖିଲେ ପୁତ୍ର ଗୋଷ୍ଠେ ପଡ଼ିଥିଲା

।।

ଏ ନନ୍ଦ ସହିଲା ପୁଣି ତୁମ୍ଭର ଆର୍ଦ୍ଦୋଳି

।

ଜଗତ ସୋଦର ତୁମ୍ଭେ ରାମ ବନମାଳୀ

।।

ପାଇଲି ପୂର୍ବର ହେତୁ ଯିବି ସ୍ୱର୍ଗପୁରୀ

।

ନିଜ ଧାମ ପ୍ରାପ୍ତ ମୋତେ କର ଦେବହରି

।।

ଗୋବିନ୍ଦ ବୋଇଲେ ମାତ ଆମ୍ଭକଥା ଶୁଣ

।

ଆମ୍ଭଭଳି ପୁତ୍ର ପାଇ ହୋଇବ କାରଣ

।।

ଦ୍ୱାପର ଭାରତ ଯୁଦ୍ଧେ ହେବ ନାନାରଙ୍ଗ

।

ରକତେ କର୍ଦ୍ଦମ ହେବ ହାତୀ ରଥୀ ଅଙ୍ଗ

।।

ଆବର ଦେଖିବ କେତେ ନାତି ପଣନାତି

।

ଦାସୀପଣେ ଖଟିଥିବେ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ସରସ୍ୱତୀ

।।

ବିପୁଳ କୁଟୁମ୍ୱ ଧନ ଜନ ବନ୍ଧୁବର୍ଗ

।

ମାଗୋ ତୁମ୍ଭେ ଯହିଁ ଥିବ ତହିଁ ଥିବ ସର୍ବ

।।

ଏ ସକଳ ଭୋଗକର ନରତନୁ ବହି

।

ତୁମ୍ଭେ ବାଞ୍ଛା କଲେ ଅବା କିସ ନ ମିଳଇ

।।

ଆମ୍ଭେ ବେନିଭାଇ ନିଜେ କରୁଥିବୁ ସେବା

।

ସମୟେକ ଅନ୍ତେ ସର୍ବେ ଏକାବେଳେ ଯିବା

।।

ଦେବକୀ ବୋଇଲେ ତୁମ୍ଭେ ଭିଆଇଛ ସବୁ

।

ଯେ ତୁମ୍ଭର ଆଜ୍ଞା ତାହା କେ ଲଘିଂବ ବାବୁ

।।

ତୋ ନାମ ଧରନ୍ତେ ହେବୁ ଭବନଦୀ ପାରି

।

ତୋ ଶ୍ରୀମୁଖ ଦେଖୁଥିଲେ ସ୍ୱର୍ଗ ନୁହେ ସରି

।।

ନିସ୍ତରିଲି ନିସ୍ତରିଲି ସ୍ୱର୍ଗେ କାର୍ଯ୍ୟ ନାହିଁ

।

ସମୟେକ ବଞ୍ଚିଥିବି ତୁମ୍ଭ ମୁଖ ଚାହିଁ

।।

କଲା କର୍ମମାନ ତୁମ୍ଭେ କରିପାର ଆନ

।

ମାଗିବଇଁ ଏକ ବର ଦିଅ ଭଗବାନ

।।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବୋଇଲେ ମାତା ଯେ ତୁମ୍ଭର ଇଚ୍ଛା

।

ସେହି ବର ମାଗି ଘେନ ପୂର୍ଣହେଉ ବାଞ୍ଛା

।।

ଦେବକୀ ବୋଇଲେ ସର୍ବଘଟେ ତୁ ପୂରିଛୁ

।

ଆପଣେ ସକଳ ଜାଣୁ ମୋତେ କିପାଁପୁଚ୍ଛୁ

।।

ଛ ପୁତ୍ର ମାଇଲା ମୋର କଂସ ମହାରଥା

।

ମୁଁ ତାହା ସୁମରି ମନେ ପାଉଅଛି ବ୍ୟଥା

।।

ତାହାନ୍ତ ଜୀଆଇ ଯେବେ ଆଣିପାରୁ ବାବୁ

।

ତେବେ ସେ ଜାଣିବି ମୋତେ ପ୍ରାପ୍ତ ହେଲା ସବୁ

।।

ତୁ ଯେବେ ପ୍ରାପତ ମୋତେ ହେଲୁ ନାରାୟଣ

।

ଏ ଦେହରେ ପାଇବି ମୁଁ ଅସମ୍ଭବ ଜାଣ

।।

ଜଗନ୍ନାଥ ବୋଇଲେ ଗୋ ମାତ ହୁଅ ସ୍ଥିର

।

ଅବଶ୍ୟ ପୁତ୍ରଙ୍କୁ ଆଣିଦେବି ମୁଁ ତୁମ୍ଭର

।।

ସାନ୍ଦୀପନୀ ପଣ୍ଡା ଘରେ ବିଦ୍ୟା ପଢ଼ିଯାନ୍ତେ

।

ଗୁରୁ ଦକ୍ଷିଣା ମାଗିବେ ପ୍ରସନ୍ନ ହୁଅନ୍ତେ

।।

ତାହାଙ୍କର ଷଡ଼ପୁତ୍ର ଯାଇଛନ୍ତି ନାଶ

।

ସେ ମଧ୍ୟ ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ପୁତ୍ର ମାଗିବେ ଅବଶ୍ୟ

।।

ସଂଯବନୀପୁର ଆମ୍ଭେ ଯିବୁ ତହିଁପାଇଁ

।

ଏକାବେଳେ ସବୁ ପୁତ୍ର ଆଣିବୁ ଜୀଆଇଁ

।।

ଦେବକୀ ବୋଇଲେ ବାବୁ ଯେ ତୁମ୍ଭର ଇଚ୍ଛା

।

ବିହନ୍ତା ପୁରୁଷ ତୁମ୍ଭେ ଅଟ ପୁଣ୍ୟ ଦୀକ୍ଷା

।।

ଏ ତୁମ୍ଭର ବଚନ କେ କରିବ ଅନ୍ୟଥା

।

ପୁତ୍ର ନ ଦେଖିଲେ ମୋର ନ ଛାଡ଼ଇ ବ୍ୟଥା

।।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବୋଇଲେ ମାତ ଏହା ଲାଗେ ମୋତେ

।

ଜୀଆଇଁ ପୁତ୍ରଙ୍କୁ ନିଶ୍ଚେଁ ଆଣିଦେବି ତୋତେ

।।

ଦେବକୀ ସଂପ୍ରତେ ଗଲେ କୃଷ୍ଣ ବଚନକୁ

।

ସେ କଥା ପାଇଲା ବସୁଦେବଙ୍କ ମନକୁ

।।

ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷେ କଶ୍ୟପ ମୁନି ଗାୟତ୍ରୀଙ୍କ ଶାପେ

।

ନରତନୁ ବହିଛନ୍ତି ବସୁଦେବ ରୂପେ

।।

ଜନ୍ମ ହୋଇ ବସୁଦେବେ କୃଷ୍ଣ କରି ମାୟା

।

ଆପେ ଚତୁର୍ଭୁଜ ହୋଇ ଦେଖାଇଲେ କାୟା

।।

ନିଶାରେ ଯମୁନା ନଦୀ ଗଲେ ପାର ହୋଇ

।

ନନ୍ଦ ଘରୁ ଆଣିଥିଲେ କନ୍ୟା ପାଲଟାଇ

।।

ତାହା ସବୁ ବସୁଦେବ ବିଚାରନ୍ତି ମନେ

।

ଶ୍ରୀହରିଙ୍କ ଅବତାର ଜାଣି ଦିବ୍ୟଜ୍ଞାନେ

।।

ସେ କୃଷ୍ଣଙ୍କ ପାଦତଳେ ନିବେଶି ମାନସ

।

କହଇ ଅଚ୍ୟୁତାନନ୍ଦ ଗୀତେ ହରିବଂଶ

।।

ବଦନ୍ତି ଯେ ଇଦଂ ପ୍ରତିବାକ୍ୟ ଶୁକଯତି

।

ଶୁଣ ହୋ ପରୀକ୍ଷ ରାଜା ପଣ୍ଡୁ ପଣନାତି

।।

ଏଥୁ ଅନନ୍ତରେ ପୁଣି କୃଷ୍ଣ କାମପାଳ

।

ନନ୍ଦରାଜା ଆଦିକରି ସମସ୍ତ ଗୋପାଳ

।।

ମଧୁପୁରେ ରହି ଗୋପନଗର ପାସୋରି

।

କୃଷ୍ଣ ସଙ୍ଗେ ଯେ ଯାହାର ନିତ୍ୟକର୍ମ ସାରି

।।

ଭୁଞ୍ଜିଲେ ସୁପକ୍ୱ ଅନ୍ନ ପାଇ ରାଜଗୋଷ୍ଠୀ

।

ଦିନୁ ଦିନ ସମସ୍ତଙ୍କ ଅଙ୍ଗ ହେଲା ପୁଷ୍ଟି

।।

ହାସ୍ୟ ଲାସ୍ୟ ବିନୋଦରେ ବୁଲି ନାନରଙ୍ଗେ

।

ବିହରିଲେ ଗୋପସୁତେ ରାମକୃଷ୍ଣ ସଙ୍ଗେ

।।

ଏମନ୍ତ ପ୍ରକାରେ ତହିଁ କେତେଦିନ ଗଲା

।

ଗୋପକଥା ଚିନ୍ତି ନନ୍ଦ ଉଚ୍ଚାଟ ହୋଇଲା

।।

ରାମ କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ହକାରି କହଇ ଏସନ

।

ଘର ଛାଡ଼ି ପରବାସେ ଥିବା କେତେ ଦିନ

।।

ଅପ୍ରମିତ ଗୋଧନ ଯେ ଗାଈ ଗୋରୁ ବତ୍ସା

।

ଦୁହିଁ ବାନ୍ଧି ପାଳି ତାଙ୍କୁ କେ କରିବ ରକ୍ଷା

।।

ଖୁଣ୍ଟିଆ ଦଣ୍ଡପାଟ ଏ ରାଜାର ରାଜସ୍ୱ

।

ବଳେ ଦହି ଦୁଧ ନେବେ କରି ସର୍ବନାଶ

।।

ହାଟ ପାଟଣା ଦାଣ୍ଡର ଘରସାର ବିଧି

।

ମୋହର ନ ଥିଲେ କେହି ନ ପାରନ୍ତି ସାଧି

।।

ଅକ୍ରୂର ଆଣିଲା ଧାତିକାରେ ତ୍ୱରା କରି

।

ସମସ୍ତେ ମରିବେ ବାର୍ତ୍ତା ନ ପାଇଣ ଝୁରି

।।

ଖଳବଳ ହୋଇ ଗୋପେ ହୋଇଣ ଉଚ୍ଚାଟ

।

ଥୋକାଏ ଦୂରକୁ ଆସି ଚାହୁଁଥିବେ ବାଟ

।।

ଯଶୋଦାଙ୍କ ଦେହେ ଆଉ ଥିବ ଟିକି ଜ୍ଞାନ

।

ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ନ ଦେଖି ଅବା ଛାଡ଼ିଥିବେ ପ୍ରାଣ

।।

ଦଣ୍ଡେ ମୂର୍ଚ୍ଛି ନ ପାରନ୍ତି ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ଜନନୀ

।

ଅନ୍ଧର ଲଉଡ଼ି ତୁମ୍ଭେ ଅଟ ପୁତ୍ର ବେନି

।।

ଅନାଥର ବନ୍ଧୁ ତୁମ୍ଭେ ଦୁଃଖୀର ସଙ୍ଗାତ

।

କାର୍ଯ୍ୟ ସିଦ୍ଧି ହେଲା ଏଥେଁ ଥିବା କିପାଁ ତାତ

।।

ବାବୁ କାର୍ଯ୍ୟ ସିଦ୍ଧି ହେଲା କିପାଇଁ ରହିବା

।

ଆପଣା ଗୃହକୁ ଚାଲ ସର୍ବ ଶୁଭେ ଯିବା

।।

ନନ୍ଦମୁଖୁ ଶୁଣିକରି ଏସନକ ବାଣୀ

।

କହନ୍ତି ଅଳପ ହସି ହଳ ଚକ୍ରପାଣି

।।

ଭୋ ତାତ ତୁମ୍ଭର ଆଗେ କହିବା ଅସାଧ୍ୟ

।

ଦେବକୀ ନିମନ୍ତେ ଆମ୍ଭେ କଂସ କଲୁ ବଧ

।।

ତ୍ରିଭୁବନ କଣ୍ଟକ ସେ ଥିଲା ଅସୁରାଧି

।

ପରସ୍ତିରୀ ପରଧନ ହରିଲା ଦୁର୍ବୁଦ୍ଧି

।।

ସ୍ୱର୍ଗ ମର୍ତ୍ତ୍ୟ ରସାତଳ ଜିଣି ଭୁଜବଳେ

।

ନାନାବିଧ ଅପକୀର୍ତ୍ତି ଅର୍ଜିଲା ଭୂତଳେ

।।

ସକଳ ରାଜାଙ୍କୁ ରଣେ କରିଛି ଝିଙ୍ଗାସ

।

କଂସ ମଲା ଶୁଣି ରାଜ୍ୟ କରିବେ ସେ ଧ୍ୱଂସ

।।

ଏତେ ବଡ଼ ରାଜା ବଧ କଲୁ ପର ବୋଲେ

।

ଉଗ୍ରସେନ ଅରକ୍ଷିତ ହେବ ଆମ୍ଭେ ଗଲେ

।।

କଂସ ପରା ପୁତ୍ର ମଲା ହୋଇଛି ବିକଳି

।

ପରଚକ୍ର ପଡ଼ିଲେ କି ପାରିବ ସମ୍ଭାଳି

।।

ସବୁ ନୃପେ ରିପୁ ହୋଇ ରହିଛନ୍ତି ତାକୁ

।

ସମଦଣ୍ଡ ବାହିବେ ସେ ନିଶ୍ଚେଁ ମଥୁରାକୁ

।।

ମଥୁରା ନାଶ ଗଲେ କି ଗୋପରକ୍ଷା ହେବ

।

ଧନ ଧାନ୍ୟ ଗାଈ ଗୋରୁ ସବୁ ନାଶଯିବ

।।

ରାଜା ନାଶ ଗଲେ ହେବ ଅରାଜ ସବୁହିଁ

।

କୁଟୁମ୍ୱ ସମ୍ପଦ ରଖି ନ ପାରିବେ କେହି

।।

କାର୍ଯ୍ୟ ନ ପାଇବା ସର୍ବ ଧର୍ମ ଯିବ ନାଶ

।

ସଂସାରରେ ଅପକୀର୍ତ୍ତି ଶୁଭିବ ଅବଶ୍ୟ

।।

ବୋଲିବେ ନନ୍ଦର ପୁଅ କଂସକୁ ମାଇଲା

।

ଅରକ୍ଷିତ ହେଲା ନଗ୍ର ରଖି ନ ପାରିଲା

।।

ତୁମ୍ଭେ ତାତ ଆଗ ଯାଅ ଗୋପାଳଙ୍କୁ ଘେନି

।

ରାଜ୍ୟ ସୁସ୍ଥ କର ଆମ୍ଭେ ଯିବୁ ଭାଇ ବେନି

।।

ଯଶୋଦା ମାତାଙ୍କୁ ତୁମ୍ଭେ କହିବେ ମନାଇ

।

କିଛି ଚିନ୍ତା ନ କରିବ ସେ ଆମ୍ଭର ପାଇଁ

।।

ଆମ୍ଭ ପ୍ରିୟ ବନ୍ଧୁ ଯେତେ ଗୋପାଳ ଅଛନ୍ତି

।

ଅନେକ ପ୍ରବୋଧି ତୁମ୍ଭେ କହିବ ସବୁନ୍ତି

।।

ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷରେ ଦେଖିଛନ୍ତି ସେ ଆମ୍ଭର କଥା

।

ବିଳମ୍ୱ ହୋଇଲେ ମନେ ନ କରିବ ଚିନ୍ତା

।।

ବସୁନନ୍ଦ ଉପନନ୍ଦ ଚନ୍ଦ୍ରସେଣା ଆଦି

।

ସମସ୍ତଙ୍କୁ ପ୍ରବୋଧିଣ କହିବ ସମ୍ପାଦି

।।

ରାମ କୃଷ୍ଣଙ୍କର ମୁଖୁଁ ଏ ବଚନ ଶୁଣି

।

ନନ୍ଦ ମନେ ଚିନ୍ତା କଲା ବ୍ରଜାଘାତ ଜାଣି

।।

ଶରୀର ଭିତରୁ ଅବା ପ୍ରାଣ ଗଲା ଛାଡ଼ି

।

ପିମ୍ପୁଡ଼ି ମୁଣ୍ଡରେ ଗିରି ପଡ଼ିଲା କି ମାଡ଼ି

।।

ଦଶଦିଗ ଅନ୍ଧକାର ହେଲା ଚାହୁଁ ଚାହୁଁ

।

ଓଷ୍ଠ କଣ୍ଠ ତାଳୁ ଶୁଖିଗଲା କହୁଁ କହୁଁ

।।

ନୟନରୁ ଅଶ୍ରୁଜଳ ବହେ ଘନ ଘନ

।

ବାଳୁତ ପ୍ରାୟେକ ହେଲା ମନ ଛନ୍ନ ଛନ୍ନ

।।

କ୍ଷଣକେ ଚେତନା ପାଇ ଚାହିଁ ପୁତ୍ରମୁଖ

।

ବୋଲେ ବୃଦ୍ଧକାଳେ ମୋତେ ଏ ଦାରୁଣ ଦୁଃଖ

।।

ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ନ ଦେଖି ବଞ୍ଚିବଇଁ କେଉଁ ବାଗେ

।

ବିଧାତା ଦାରୁଣ ଦୁଃଖ ଦେଲା ଆଣି ଆଗେ

।।

ବାବୁରେ ପ୍ରୟାଗ ବଟେ ଉଠି ଝାସ ଦେଲି

।

ପଞ୍ଚାକ୍ଷର ମନ୍ତ୍ର ଜପି ଶିବଙ୍କୁ ତୋଷିଲି

।।

ତପଃସିଦ୍ଧ ହୋଇ ଦୃଶ୍ୟ ହେଲା ପୁଣ୍ୟବଳ

।

ଫଳିଲା ସେ କଲା କର୍ମ ମନବାଞ୍ଛା ଫଳ

।।

ଧର୍ମ ମାର୍ଗ ମୋର ସିଦ୍ଧ ହୋଇଲାକ ଯହୁଁ

।

ତୁମ୍ଭ ପରା ବେନି ପୁତ୍ର ପାଇଲି ମୁଁ ତହୁଁ

।।

ଦୁଃଖୀର ସଙ୍ଖାଳି ମୋର ପୁତ୍ର ଦୁଇଗୋଟି

।

ବିଶ୍ୱାସ ଘାତକ ହୋଇ କାଟୁଅଛ ତଣ୍ଟି

।।

ମୁଁ ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ଏଥେଁ ଛାଡ଼ି ଗୋପପୁରେ ଗଲେ

।

ଏହା ଶୁଣି ଯଶୋବନ୍ତୀ ବର୍ତ୍ତିବ କି ଭଲେ

।।

ବାବୁ ଗୋପପୁରେ ଛନ୍ତି ଯେତେ ଗୋପନାରୀ

।

ପଞ୍ଚଭୂତ ଆତ୍ମା ତୁମ୍ଭେ ଅଟ ସବୁଙ୍କରି

।।

ଦଣ୍ଡେ ମାତ୍ର ନ ଦେଖିଲେ ମୂର୍ଚ୍ଛି ନ ପାରନ୍ତି

।

ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ଦେବତା ବୋଲି ସମ୍ପ୍ରତେ କରନ୍ତି

।।

ତୁମ୍ଭେ ପ୍ରୀତି କରିଅଛ ଜଣ ଜଣ ସଙ୍ଗେ

।

ଏଡ଼େ ପ୍ରୀତି ଛାଡ଼ୁଅଛ କେବଣ ପ୍ରସଙ୍ଗେ ?

।।

ଗୋବିନ୍ଦ ବୋଇଳେ ତାତ ନ ଯିବାର ନାହିଁ

।

ଅବଶ୍ୟ ନିକଟେ ଯିବୁ ଥିବ ବାଟ ଚାହିଁ

।।

କାର୍ଯ୍ୟ ପାଇଁ ରହୁଅଛୁ ଆମ୍ଭେ ମଥୁରାରେ

।

ପିଣ୍ଡ ଏଥେଁ ଥିବ ପ୍ରାଣ ଥିବ ତୁମ୍ଭଠାରେ

।।

ତୁମ୍ଭର ମନକୁ ଯେବେ ପ୍ରତେ ଲାଗୁନାହିଁ

।

ଆମ୍ଭ ସଙ୍ଗେ ଦିନାକେତେ ଥାଅ ଏଥେଁ ରହି

।।

ରାଜ୍ୟ ପ୍ରଜା ହାନି ଲାଭ ସକଳ ବୁଝିବା

।

ଉଗ୍ରସେନ ଆଗେ କହି ସର୍ବେ ମିଶିଯିବା

।।

ନନ୍ଦ ବୋଲେ ବାବୁ ରାଜ୍ୟେ ଘର ନାଶ ଯିବ

।

ଦଣ୍ଡକେ ସାଧିବା କାର୍ଯ୍ୟ ବରଷେ ଲାଗିବ

।।

କହୁ କହୁ ବିଳମ୍ୱ ଯେ ହୋଇବ ଅବଶ୍ୟ

।

ନ ଗଲେ ଆମ୍ଭର ତେଣେ ସବୁ ଯିବ ନାଶ

।।

ଅପ୍ରମିତ ଗୋରୁପଲ ବଳ ଅକଳଣା

।

ଧେନୁ ଷଣ୍ଢ ବତ୍ସା ଆଦି ଏକୁ ଏକ ଜିଣା

।।

କେତେ କୋଟି କେତେ ଲକ୍ଷ କଳନା ନ ଜାଣି

।

ବେନ ଚରି ବୁଲୁଥିବେ ପିଇ ନଦୀ ପାଣି

।।

ରଖୁଆଳ ବୋଲଣାରେ ନୁହନ୍ତି ଆୟତ୍ତ

।

ଦିନକେ ଉପୁଜେ ଦୁଇସସ୍ର ଭାର ଘୃତ

।।

ଦଧି ଦୁଗ୍ଧ ଛେନା ସର ଗୋଟିକା ନିଯୋଗ

।

ବୋଲଣା ହୋଇବ ଦେବେ ନ ପାଇବେ ଭୋଗ

।।

ଗ୍ରାମେ ବାସ କରିଥିଲେ କଳି ଦ୍ୱନ୍ଦ ଅଛି

।

ଆମ୍ଭର ନ ଗଲେ କେହି ନ ବୁଝିବେ କିଛି

।।

ଗୋବିନ୍ଦ ବୋଇଲେ ତାତ ଆଗ ତୁମ୍ଭେ ଯାଅ

।

ବର୍ଷାକାଳ ହୋଇଲାଣି ଗୁହାଳ ଛୁଆଁଅ

।।

ଗୋପାଳ ପୁଅଙ୍କୁ ଘେନି ଯାଅ ତୁମ୍ଭେ ବେଗି

।

ପଛେ ଯିବୁ ଆମ୍ଭେ ନୃପେ ଗ୍ରାମଭୂମି ମାଗି

।।

ବୁଢ଼ା ହୋଇ ତୁମ୍ଭେ ଅର୍ଜି ବହୁତ ସମୃଦ୍ଧି

।

ଆମ୍ଭେ ତ ବାଳକ କିଛି କରିନାହୁଁ ସିଦ୍ଧି

।।

ଦିନକାଳ କଟାଇଳେ ଖେଳ ଖେଳିବାରେ

।

ପାଠ ନ ପଢ଼ିଲୁ ମୂର୍ଖହେବୁ ଜଗତରେ

।।

ଗଉଡ଼ ପିଲାଙ୍କ ସଙ୍ଗେ ଚରାଇଲୁ ଗାଈ

।

ରାଜନୀତି କଥାମାନ ଶିଖୁଲୁ ତ ନାହିଁ

।।

ଏଣିକି ବସିବ ତୁମ୍ଭେ ବୁଢ଼ା ହୋଇ ଘରେ

।

ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ପୋଷିବ ଆଉ କେବଣ ପ୍ରକାରେ

।।

ଏଣୁ ଆମ୍ଭ କହୁଅଛୁଁ କେତେ ଦିନ ରହି

।

ବୃଦ୍ଧି ବିଦ୍ୟା ପାଠ ଶାଠ ଶିଖିବୁ ଏଠାଇଁ

।।

ଶିକ୍ଷିତ ହୋଇଲେ ପୁଣି ଗୋପପୁରେ ଯିବୁ

।

ଗୋରୁ ଗୋପୀ ଗୋପାଳକୁ ସମ୍ଭାଳି ରଖିବୁ

।।

କଥାଛଳେ ଭୁଲାଇଲେ ପ୍ରଭୁ ଚକ୍ରପାଣି

।

ଗଉଡ଼ ହାଉଡ଼ ତାହା ନ ପାରିଲା ଜାଣି

।।

ଯାହାର ବୈଷ୍ଣବୀ ମାୟା ଦେବେ ଅଗୋଚର

।

ନନ୍ଦ ତା ଜାଣିବ କାହୁଁ ଗଉଡ଼ ମାତର

।।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବଚନେ ନନ୍ଦ ସନ୍ତୋଷ ହୋଇଲା

।

ଧାତିକାରେ ବେନି ଭାଇ ଯିବଟି ବୋଇଲା

।।

ପ୍ରଣାମ କରାଇ ପୁଣି କହେ ଶତେବାର

।

ପାସୋରି ନ ଦେବ ରାଜ୍ୟ ପାଇ ନିଜ ଘର

।।

ବିଳମ୍ୱ ହୋଇଲେ ପୁଣି ଆସିବି ଲେଉଟି

।

ଯଶୋବନ୍ତୀ କ୍ରୋଧ ହେଲେ କିସ କହିବିଟି

।।

ଦିନକୁ ଦିନ ବାରତା ଦେଉଥିବ ଚାଳି

।

ନ ପୁଣ ପାସୋର ମୋତେ ରାମ ବନମାଳୀ

।।

ଏତେ କହି ଯିବାପାଇଁ ବାହାରନ୍ତେ ନନ୍ଦ

।

ଦେଖି ଯେ ଯାହାରେ ସଜହେଲେ ଗୋପବୃନ୍ଦ

।।

କୃଷ୍ଣ କାମପାଳ ପଛେ ଅଛନ୍ତି ଗୋଡ଼ାଇ

।

ମଧୁବନ ତୋଟା ମଧ୍ୟେ ଉଭାହେଲେ ଯାଇ

।।

ଡଗର ମୁଖରୁ ତାହା ଶୁଣି ଉଗ୍ରସେନ

।

ବସୁଦେବ ଆଦିକରି ଅଇଲେ ବହନ

।।

ନନ୍ଦକୁ ପ୍ରବୋଧ ବାକ୍ୟେ ସମସ୍ତେ ବୁଝାଇ

।

ଉପହାର କରି ଦେଲେ ରତ୍ନ ବସ୍ତ୍ର ନେଇ

।।

ସ୍ୱହସ୍ତରେ ଶାଢ଼ୀ ମାଳା ଉଗ୍ରସେନ ଦେଲେ

।

ସୁବର୍ଣ୍ଣର ସିଂହାସନ ପୁଣି ସମର୍ପିଲେ

।।

କୃଷ୍ଣ ସଙ୍ଗେ ଆସିଥିଲେ ଯେତେ ଗୋପବାଳ

।

ଯେଝା ଅନୁରୂପେ ତାଙ୍କୁ ଦେଲେ ଶାଢ଼ୀମାଳ

।।

କାହାକୁ ସୁବର୍ଣ୍ଣ ହାର କାହାକୁ ବସନ

।

କାହାକୁ କୁଣ୍ଡଳ ଦେଲେ କାହାକୁ ରତନ

।।

ତାଡ଼ ତୋଡ଼ ବିଦ ମୁଦୀ ବସ୍ତ୍ର ସୁନାସୂତା

।

କାହାକୁ ନୂପୁର ଦେଲେ କାହାକୁ ମୁକୁତା

।।

ନେତପତନୀ ସିନ୍ଧୁଆ ମଖମଲ ପାଟ

।

ପାଟ ବାଛି ବେତବାଡ଼ି ଗୁଞ୍ଜରା ମୁକୁଟ

।।

କର୍ପୂର କସ୍ତୁରୀ ମିଶା ସୁବାସ ଚନ୍ଦନ

।

ବୋଳିଲେ ନନ୍ଦର ଅଙ୍ଗେ ଆପେ ଉଗ୍ରସେନ

।।

ତାମ୍ୱୁଳ ଦେଇଣ ବୋଲେ ଭୋଜ ଅବତଂସ

।

ଯାତ୍ରାପାଇଁ ଆଣିଥିଲା ତୋତେ ଦୁଷ୍ଟ କଂସ

।।

ଯାତ୍ରାହିଁ ସରିଲା ତହିଁ କଂସ ହେଲା କ୍ଷୟ

।

ତୋ ପୁତ୍ରଙ୍କ ପ୍ରସାଦରୁ ଗଲା ସବୁ ଭୟ

।।

ଜାଣିଲେ ତୁ ଜଗତର ସର୍ବ ଅଧିକାରୀ

।

ତୋର ଗୁଣ ହାଦେ ଆମ୍ଭେ ପାରୁକି ପାସୋରି

।।

ଯୁଗେ ଯୁଗେ ରହିଥିବ ତୋର କୀର୍ତ୍ତିବାନା

।

ରାମ କୃଷ୍ଣ ପ୍ରତିପାଳ ମୁକ୍ତ ହେଲୁ ସିନା

।।

ଜଗତ ନନ୍ଦନ ନାଥ ଦେବ ଶିରୋମଣି

।

ମୂର୍ତ୍ତିମନ୍ତ ନାରାୟଣ ପାଳିବୁ ତୁ ଜାଣି

।।

ଆଠବର୍ଷ ବିହରିଲୁ ପୁଣି ତାଙ୍କ ସଙ୍ଗେ

।

ଆବର ପାତକ ଆଉ ଅଛି କି ତୋ ସଙ୍ଗେ

।।

ନିମିଷକେ ଏହାଙ୍କର ସଙ୍ଗେ ହେଲେ ଗୋଷ୍ଠି

।

ସେ ଲୋକ ଲଭଇ ତପଫଳ କୋଟି କୋଟି

।।

ଅଟନ୍ତି ପୁରୁଷ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଏ ଯେ ଭାଇ ବେନି

।

ଆମ୍ଭ ପୁଣ୍ୟ ହେଲା ୟାଙ୍କୁ ଅଇଲୁ ତୁ ଘେନି

।।

କଟାଳ ନ କର ଆଉ ଏଥୁଁ ନେବାପାଇଁ

।

ଏ ଆମ୍ଭର ସଙ୍ଗେ ଥାନ୍ତୁ ଦିନାକେତେ ରହି

।।

ଏ ତ ଉପକାରୀ ୟାଙ୍କୁ ଛାଡ଼ି ନୋହେ ମନ

।

କଢ଼ାଇ ଆଣିଲା ଧାତା କି ଯୋଗେ ଏ ସ୍ଥାନ

।।

ଥୋକେ ଦିନ ରହିଥାନ୍ତୁ ଆମ୍ଭ ସହବାସେ

।

ଉଗ୍ରସେନ ବାକ୍ୟେ ନନ୍ଦ ଚାହିଁଲା ହରଷେ

।।

ରାଜା ଆଗେ ନନ୍ଦ କହେ ଶିରେ କର ଯୋଡ଼ି

।

ଏ ବେନି କୁମର ମୋର ଅନ୍ଧର ଲଉଡ଼ି

।।

ତୁମ୍ଭେ ଯେବେ ରଖିଅଛ ମନେ ଶ୍ରଦ୍ଧାକରି

।

ଯେ ତୁମ୍ଭର ଆଜ୍ଞା ତାହା କେବା ଲଘିଂପାରି

।।

ମହତକୁ ଆଶ୍ରେକଲେ ମହତ ହୁଅନ୍ତି

।

ଉତ୍ତମ ପ୍ରାଣୀଏ ସିନା ରାଜପୂଜା ପାନ୍ତି

।।

ଭୋ ଦେବ ଛାମୁରେ ଆଉ କହିବି ମୁଁ କେତେ

।

ଖେଳୁଆଳ ପୋଏ ମୋର ଲାଗିଲେଟି ତୋତେ

।।

ଜାଣି ବା ନ ଜାଣି ପୁତ୍ରେ କରିଲେହେଁ ଦୋଷ

।

ତୁ ମହାତ୍ମା ତାଙ୍କଠାରେ ନ ଧରିବୁ ରୋଷ

।।

ଏମନ୍ତ କହିଣ ନନ୍ଦ କରପତ୍ର ଯୋଡ଼ି

।

ସ୍ନେହେ ନିଉଛାଳି କଲା ରାଜା ପାଦେ ପଡ଼ି

।।

ଉଗ୍ରସେନ ବୋଲେ ନନ୍ଦ ମନୁ ଛାଡ଼ି ଚିନ୍ତା

।

ଏ ତୋହର ବେନିପୁତ୍ର ତ୍ରୈଲୋକ୍ୟ ଜିଣନ୍ତା

।।

ଯା ନାମ ଧରନ୍ତେ ଯମ ଦଣ୍ଡି ନ ପାରଇ

।

ତୁ ତାହାଙ୍କୁ ସମର୍ପିଣ କରୁ କିସ ପାଇଁ

।।

ଚରାଚର ହାନିଲାଭ ଯାକୁ ଲାଗେ ଏକା

।

ଅପାରୁ ଅପାର ଯାର ମହିମା ଅଲେଖା

।।

ଆଜଯାଏ ତାଙ୍କର ତୁ ମହିମା ନ ଜାଣୁ

।

ବାଳୁତ କୁମର ବୋଲି ମନେ ମନେ ମଣୁ

।।

ଶୁଣ ହେ ପରୀକ୍ଷ ବଦୟନ୍ତି ଶୁକଯତି

।

ଉଗ୍ରସେନ କଥା ଶୁଣି ନନ୍ଦ ହେଲା ଶାନ୍ତି

।।

ଜଗନ୍ନାଥେ ଆଜ୍ଞା ଦେଲେ ସାତ୍ୟକୀଙ୍କୁ ରାଇ

।

ନନ୍ଦଙ୍କୁ ଗୋପରେ ଛାଡ଼ ରଥରେ ବସାଇ

।।

ଆବର ଗୋପାଳବାଳେ ସଙ୍ଗେ ଛନ୍ତି ଆସି

।

ପାଦଶ୍ରମ ପାଇବେ ସେ ଯାନ୍ତୁ ରଥେ ବସି

।।

ଆଜ୍ଞା ପାଇଣ ସାତ୍ୟକି ରଥ ମଣ୍ଡି ବେଗେ

।

ଅଶ୍ୱ ଯୋଚି ରଥ ଟେକି ଉଭା କଲେ ଆଗେ

।।

ମଙ୍ଗଳ ପଢ଼ିଲେ ଦ୍ୱିଜେ ରାଜ ଆଜ୍ଞା ପାଇ

।

ଗୋପାଳନ୍ତ ଘେନି ନନ୍ଦ ରଥରେ ବସାଇ

।।

ବାହିଲେ ସାତ୍ୟକି ରଥ ଚଳେ ଧୀର ଧୀର

।

ଏଡ଼େ ମାୟା ଛଡ଼ାଇଲେ ରାମ ଦାମୋଦର

।।

ଯମୁନାକୁ ପାର ହୋଇ ରଥ ଗଲା ଚଳି

।

ବସୁଦେବ ଉଗ୍ରସେନ ରାମ ବନମାଳୀ

।।

ମଧୁବନ ତୋଟା ଛାଡ଼ି ନବରକୁ ଗଲେ

।

ସକଳ ଯାଦବେ ତାଙ୍କ ପଛରେ ଚଳିଲେ

।।

ଯେ ଯାହାରେ ନିତ୍ୟକର୍ମ ସାରି ଯଥାବିଧି

।

ରାଜକାର୍ଯ୍ୟ ଆବୋରିଲେ ପାତ୍ର ପ୍ରତିନିଧି

।।

ନିଶ୍ଚିନ୍ତେ ପାଳିଲେ ରାଜ୍ୟେ ଉଗ୍ରସେନ ରାଜା

।

ସାତବଂଶ ଯଦୁବୀରେ କଲେ ପାଦପୂଜା

।।

ଅଣିମାଦି ରାଜସିଦ୍ଧି ଦଣ୍ଡ ସିଂହାସନ

।

ଆନନ୍ଦରେ ଭୋଗକଲେ ରାଜା ଉଗ୍ରସେନ

।।

ହଂସ ଡ଼ିମ୍ୱ ବୋଲି ନାମ କଂସ ବେନି ବଳା

।

ଜରାସନ୍ଧ ନାତି ଦୁହେଁ ତେଜେ ଅନର୍ଗଳା

।।

ହେତି ପ୍ରହେତି ଏ ଦୁହେଁ ଦୁହିଁଙ୍କର ମାତ

।

କଂସ ପରି ବେନି ପୁତ୍ର ବଳେ ବଳବନ୍ତ

।।

ଦୁରାଚାର ଦୁଷ୍ଟବୁଦ୍ଧି ନିତି ସେ କରନ୍ତି

।

ଉଗ୍ରସେନ ନୃପତିର ଆୟତ୍ତ ନୁହନ୍ତି

।।

କେଶୀର ପୁତ୍ର ଉଡ଼ଙ୍ଗ ଆଉ ଅଂଶୁମାଳି

।

ଶକଟା ନନ୍ଦନ ବେନି ବୀର ବେଲାବଳି

।।

କଙ୍କଣ କାଳିନ୍ଦ ନାଗ ମୋହ ସଉମିତ୍ର

।

ଏ ଚାରିହେଁ ଅଟନ୍ତି ଷଣ୍ଢାସୁର ପୁତ୍ର

।।

ପ୍ରତାପୀ ଦାନବ ବୋଲି ପୁତନାର ପୁଅ

।

ଅଘାସୁର ବେନି ସୁତେ ଜୟ ଯେ ବିଜୟ

।।

ଚାଣୁର ବେନି କୁମର ଦୁର୍ଗମ ଦୁର୍ଜଟି

।

ମହୋଦର ନାମେ ପୁଣ ମୁଷ୍ଟିକ ପୁତ୍ରଟି

।।

ଏମାନଙ୍କୁ ସଙ୍ଗେ ଧରି କଂସର କୁମରେ

।

ଅନୀତି କରନ୍ତି ବୁଲି ମଥୁରା ନଗରେ

।।

ରାଜା ବୋଲ ନ ମାନନ୍ତି ତିଆରଲେ ଖଙ୍ଗ

।

ନିର୍ଦ୍ଦୟ ସେ ନିରପେକ୍ଷ ଅସୁରଙ୍କ ଅଙ୍ଗ

।।

କଂସର ଅନ୍ତିମକ୍ରିୟା ସମାପନ କରି

।

ଯାଦବ ରହିଲେ ସୁଖେ ଭୟ ପରିହରି

।।

ସୁଦାମାର ନନ୍ଦନ ସୁରଥ ପଦ୍ମନିଧି

।

ଗାର୍ଗ୍ୟମୁନି ଦେଲେ ତାଙ୍କୁ ବିଦ୍ୟା ସଦବୁଦ୍ଧି

।।

ଦିବ୍ୟଜ୍ଞାନ ପାଇଲେ ସେ ମୁନିଙ୍କ ପ୍ରସାଦେ

।

ନିତି ସେବା କରିଥାନ୍ତି ରାମକୃଷ୍ଣ ପାଦେ

।।

ହାତୀ ରଥୀ ପଦାତିକ ଅଶ୍ୱଙ୍କ ପାଳନ

।

ବିଧିମତେ ହେଲା ପୁଣି ଯଜନ ଯାଜନ

।।

ଗାର୍ଗ୍ୟୁମୁନି ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଦେଲେ ଉପଦେଶେ

।

ଧର୍ମେ ପ୍ରଜା ରକ୍ଷାକଲେ ସେ ଭୋଜ ନରେଶ

।।

ବ୍ରାହ୍ମଣ କ୍ଷତ୍ରିୟ ବୈଶ୍ୟ ଶୂଦ୍ର ଚାରି ବର୍ଣ୍ଣ

।

ଯେ ଯାହା ନିୟମେ ଥାଇ ଆଚରିଲେ ଧର୍ମ

।।

ଅକାଳମରଣ ନାହିଁ ନାହିଁ ରୋଗ ବାଧା

।

ପାପ ହୁଡ଼ି ପ୍ରାଣୀମାନେ ଧର୍ମେ କଲେ ଶ୍ରଦ୍ଧା

।।

ଏମନ୍ତେ ମଥୁରାପୁରେ ଅନେକ ସମୃଦ୍ଧି

।

ହାତୀ ରଥୀ ପଦାତି ଯେ ଅପ୍ରମିତ ଯୋଧୀ

।।

ହାଟ ପେଣ୍ଠ ପାଟଣା ଯେ ବଜାର ସଜାଡ଼ି

।

ବିକିଲେ ସକଳ ଦ୍ରବ୍ୟ ପସରାନ୍ତି ବାଢ଼ି

।।

ଯାଦବଙ୍କୁ ସଙ୍ଗେ ଘେନି ଉଗ୍ରସେନ ରାଜା

।

ରାମକୃଷ୍ଣ ଚରଣରେ ନିତି କଲେ ପୂଜା

।।

ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ଏ ନାରାୟଣ ବୋଲି ଜାଣି ଲୋକେ

।

ବୈଷ୍ଣବ ଦୀକ୍ଷାରେ ଆସି ପୂଜାକଲେ ଥୋକେ

।।

ନୃପତିମାନଙ୍କ ଆଗେ ଡ଼ଗରେ କହିଲେ

।

ବସୁଦେବ ବେନି ପୁତ୍ରେ କଂସକୁ ମାଇଲେ

।।

ରାମକୃଷ୍ଣ ଅବତାର ସେହି ବେନି ରୂପେ

।

ନାରାୟଣ ବୋଲି ତାଙ୍କୁ ବୋଲନ୍ତି ସମସ୍ତେ

।।

ଜନ୍ମ ହେଲା ଦିନୁ ଯାଇ ଗୋପପୁରେ ଥିଲେ

।

ନନ୍ଦ ଘରେ ଆଠବର୍ଷ କାଳ ସେ ବଢ଼ିଲେ

।।

ସେଠାରେ ଅନେକ ଦୈତ୍ୟମାରି ନାନାରଙ୍ଗେ

।

ବାଳଲୀଳା କରିଥିଲେ ଗଉଡ଼ଙ୍କ ସଙ୍ଗେ

।।

ଏବେ ସେ କଂସକୁ ମାରି ମଥୁରା ରହିଲେ

।

ଏମନ୍ତ ନୃପଙ୍କ ଆଗେ ଚାରେ ଜଣାଇଲେ

।।

ଶୁଣିଣ ସନ୍ତୋଷ ହେଲେ ସକଳ ନୃପତି

।

ଥୋକେ ରାଜା ଏହା ଶୁଣି ମନେ କଲେ ଭ୍ରାନ୍ତି

।।

ଦମଘୋଷ ଦନ୍ତଚକ୍ର ଶାଲ୍ୱ ଯେ ରୁକ୍ମଣ

।

ଗୋସିଂହ ନାରକାସୁର ବଜ୍ରନାଭ ବାଣ

।।

ଜରାସନ୍ଧ ଶିଶୁପାଳ ଆଦି ଯେ ଶୁଣିଲେ

।

ପ୍ରମାଦ ପଡ଼ିଲା ବୋଲି ଅନ୍ତରେ ଜାଣିଲେ

।।

ଇତି ଶିରୀ ଭାଗବତ ପୁଣ୍ୟମୟ ଧ୍ୱନି

।

କହନ୍ତି ପରୀକ୍ଷ ଆଗେ ଶୁକ ମହାମୁନି

।।

ଜଗତ କରତା ପ୍ରଭୁ କୃଷ୍ଣ ହଳଧର

।

ମୁଁ ଦୀନ ଅଚ୍ୟୁତ ଦାସ ସେବକ ତାଙ୍କର

।।

ଏଥୁ ଅନନ୍ତରେ କଥା ଶୁଣ ନରନାଥ

।

ସାତ୍ୟକି ପ୍ରଖର ବେଗେ ବାହିନେଲେ ରଥ

।।

ନନ୍ଦ ଆଦି ଗୋପସୁତେ ଥିଲେ ସେ ରଥରେ

।

ଗୋପାନଗ୍ରେ ପରବେଶ ହେଲେ ଧାତିକାରେ

।।

ଦିବସେ ଉଦୟ କିବା ଗଗନରେ ଶଶୀ

।

ସେହିପରି ଆକାଶରୁ ରଥ ପଡ଼େ ଖସି

।।

ନନ୍ଦର ନବର ଦ୍ୱାରେ ରହିଲା ସେ ଯାଇ

।

ସମସ୍ତ ବାଳ ଗୋପାଳେ ଅଇଲେ ଓହ୍ଲାଇ

।।

ରଥରୁ ଓହ୍ଲାଇ ନନ୍ଦ ଗଲେ ନିଜପୁର

।

ସାତ୍ୟକି ମଥୁରା ଗଲେ ଘେନି ରହୁବର

।।

ଯଶୋଦା ଛାମୁରେ ନନ୍ଦ ମିଳିଲେକ ଯାଇ

।

ଆଗହୁଁ ସେ ଯଶୋବନ୍ତୀ ଥିଲେ ବାଟ ଚାହିଁ

।।

ପତି ପତ୍ନୀ ଭେଟ ହୋଇ ସ୍ନେହରସେ ବୁଡ଼ି

।

ନନ୍ଦ ପାଦଧୂଳି ଦେବୀ ବସ୍ତ୍ରେ ଦେଲେ ଝାଡ଼ି

।।

ପତି ମୁଖ ଚାହିଁ ଦେବୀ ପଚାରନ୍ତି ଧୀରେ

।

ତୁମ୍ଭେ ତ ଅଇଲ କାହିଁ ଗଲେ ମୋ କୁମରେ

।।

ପୁତ୍ରଙ୍କୁ ନ ଦେଖି ମୋର ଯାଉଅଛି ପ୍ରାଣ

।

ପଥ ତାହିଁ ଚାହିଁ ଚକ୍ଷୁ ହୋଇଲାଣି କାଣ

।।

ସର୍ବ ଶୁଭବାର୍ତ୍ତା ନାଥ ମୋ ଆଗରେ କହ

।

ତେବେ ଜୀବ ପାଇ ଥୟ ହେବ ମୋର ଦେହ

।।

ଯଶୋଦା ମୁଖରୁ ନନ୍ଦ ଏ ବଚନ ଶୁଣି

।

ବିଷାଦେ କହିଲେ ତାଙ୍କୁ ସୁକୋମଳ ବାଣୀ

।।

ନେତ୍ର ବେନି ଥନ ଥନ କମ୍ପେ ଓଷ୍ଠପୁଟ

।

ସନ୍ତାପ ବାଧାରେ ବାକ୍ୟ ନ ଆସଇ ସ୍ପଷ୍ଟ

।।

ଶୁଣ ଗୋ ଯଶୋଦା ତୋର ପୁତ୍ରଙ୍କର ରୀତି

।

ପ୍ରଥମେ ସେ ଯାହା କଲେ ଅସମ୍ଭବ କୀର୍ତ୍ତି

।।

ଏଠାରୁ ଅକ୍ରୂର ନେଲା ରଥରେ ବସାଇ

।

ମଧୁବନେ ପହଞ୍ଚିଲେ ଯମୁନାକୁ ଡେଇଁ

।।

ଗୋପାଳେ ରଜତ ତୁଠ ବସ୍ତ୍ର ଜୂର କଲେ

।

ରାଜାଲାଗି ମଢ଼ିଆଳ ବାଣ୍ଟିଣ ପିନ୍ଧିଲେ

।।

କ୍ରୋଧରେ ରଜକମାନେ ପଡ଼ୁଥିଲେ ମାଡ଼ି

।

ଦେଖିଣ ଗୋପାଳେ ତାଙ୍କୁ ପିଟିଲେ ବାହୁଡ଼ି

।।

ରଜକଙ୍କ ହାଡ଼ ଗୋଡ଼ ଚୂନା କରି ରାଗେ

।

ଧାଇଁଲେ ଗୋପାଳ ପୁଏ ତୋ ପୁଅଙ୍କ ସଙ୍ଗେ

।।

ମଥୁରା କଟକ ଦାଣ୍ଡେ ଧସାଇ ପଶିଲେ

।

ଘୁମୁରା ବଜାଇ ହାଟପେଣ୍ଠ ଜୁର କଲେ

।।

ଭୟଙ୍କର ରୂପ ଦେଖି ପୁରବାସୀ ଲୋକେ

।

ଘରଦ୍ୱାର କିଳିଦେଇ ଲୁଚିଲେ ଆତଙ୍କେ

।।

ଖଣ୍ଡେ ଦୂରେ ଦେଖିଲେ ସେ ରାଜା ଗନ୍ଧପେଡ଼ି

।

ନବରକୁ ନେଉଥିଲା କୁବୁଜା ସଜାଡ଼ି

।।

ତୋ ପୁତ୍ରଙ୍କୁ ଦେଖି କୁଜୀ ଆନନ୍ଦ ହୋଇଲା

।

ସୁଗନ୍ଧ ଚନ୍ଦନ ପେଡ଼ି ତାଙ୍କୁ ଯୋଗାଇଲା

।।

ଦୁଇପୁତ୍ରେ ଗନ୍ଧ ଲାଗି ହୋଇଲେ ଆପଣେ

।

ଗୋପାଳ ପୁଅଙ୍କୁ ଯାଚି ଦେଲେ ଜଣେ ଜଣେ

।।

ଆବର ଅପୂର୍ବ ଯାହା ଦେଖିଲୁ ନୟନେ

।

ତା କହିବା ଶୁଣ ଏବେ ତୋର ବିଦ୍ୟମାନେ

।।

ଗନ୍ଧପେଡ଼ି ନେଉଥିଲା ଯେଉଁ କୁଜୀନାରୀ

।

ରାମ କୃଷ୍ଣ ଦରଶନେ ହେଲା ବିଦ୍ୟାଧରୀ

।।

ପୁଷ୍ପକ ବିମାନ ଆସି ତା ଆଗେ ଲାଗିଲା

।

ସମସ୍ତେ ଦେଖୁଛୁଁ ସେହୁ ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଚଳିଲା

।।

ତହୁଁ ଥୋକେ ଦୂର ଯାନ୍ତେ ରାମ ବନମାଳୀ

।

ସୁବାସ କୁସୁମ ହାର ଯୋଗାଇଲା ମାଳୀ

।।

ପାନ ଖାଇ ଫୁଲ ଘେନି ବିକାଶିଣ ଶୋଭା

।

ଆପେ ଆପେ ପୁଏ ତୋର ବାନ୍ଧିହେଲେ ଗଭା

।।

ଯାତ୍ରୀଲୋକେ ତାହା ଦେଖି ହେଲେ ଚମତ୍କାର

।

ବୋଇଲେ ସ୍ୱର୍ଗ ତେଜି କି ବିଜେ ପୁରନ୍ଦର

।।

ଏକ ଦୃଷ୍ଟିରେ ଯାଦବେ ବେଢ଼ିଛନ୍ତି ଚାହିଁ

।

ରଙ୍ଗ ସଭାରେ ଉଠିଲେ ରାମକୃଷ୍ଣ ଯାଇ

।।

ପୁର ମଣ୍ତାଇଣ ଡେରିଥିଲେ ଯେ କୋଦଣ୍ଡ

।

ଅବହେଳେ ଧନୁ କଲେ କୃଷ୍ଣ ବେନିଖଣ୍ଡ

।।

ଯଦୁବୀରେ ଧନୁଭଗ୍ନ ଦେଖି କଲେ ଭୟ

।

ଅନ୍ତଃପୁରେ ଏ ବାରତା ଶୁଣି କଂସରାୟ

।।

ସିଂହଦ୍ୱାପେ ବନ୍ଧାଇଲା କୁବଳୟା ହସ୍ତୀ

।

ତାକୁ ଦେଖି ବେନିଭାଇ ମାଇଲେ ବିକୋତି

।।

ଚାଣୁର ମୁଷ୍ଟିକ ମଲ୍ଲ ସିଂହଦ୍ୱାରେ ଥିଲେ

।

ଘୋର ଯୁଦ୍ଧକରି ତାଙ୍କୁ ତୋପୋଏ ମାଇଲେ

।।

ଜଗତୀ ଉପରେ କଂସ ଥିଲାକ ଗୁପତେ

।

କେହି ନ କହିଲେ ତାହା ଜାଣିଲେ କେମନ୍ତେ

।।

ରାଜାଧିରାଜ ସେ ବଳବନ୍ତ ଶିରୋମଣି

।

ଜଗତୀର ତଳେ ତାକୁ କଚାଡ଼ିଲେ ଆଣି

।।

କହିଲେ ଦୁର୍ଲ୍ଲଭ ତାହା ଶ୍ରୁତି ଅଗୋଚର

।

ଅପାର ମହିମା କଲେ ତୋ ବେନି କୁମର

।।

ଚୌରାଶୀକୋଟି ଯାଦବେ ଦେଖି କଲେ ପୂଜା

।

କଂସ ମାରି କରାଇଲେ ଉଗ୍ରସେନେ ରାଜା

।।

ଦୁଇଭାଇ ବସିଲେକ ସିଂହାସନ ମାଡ଼ି

।

ତଳେ ଉଗ୍ରସେନ ଥିଲେ କରପତ୍ର ଯୋଡ଼ି

।।

କଂସ ମାରି ରାମକୃଷ୍ଣ ବସୁଦେବ ପୁରେ

।

ବିଜେକରି ରାଜପୂଜା ଘେନିଲେ ସେଠାରେ

।।

ଚୌରାଶୀ କୋଟି ଯାଦବେ ରହିଛନ୍ତି ମାନି

।

କ୍ଷଣେ ନ ଛାଡ଼ନ୍ତି ଉଗ୍ରସେନ କୋଳେ ଘେନି

।।

କଂସକୁ ମାଇଲା ଦିନୁ ସର୍ବେ କଲେ ଭୀତି

।

ଦେବତା ସମାନେ ମାନି ଅର୍ଚ୍ଚନା କରନ୍ତି

।।

ବହୁତ ବିନୟୀ ମୋତେ ଉଗ୍ରସେନ ରାୟେ

।

ପାଛୋଟି ଅଇଲେ ଆପେ ମଧୁବନ ଯାଏ

।।

ପୁତ୍ରଙ୍କୁ ଘେନିଣ ଗୋପେ ଆସୁଥିଲି ମୁହିଁ

।

ସମସ୍ତ ଯାଦବେ ବାଟୁ ନେଲେ ବାହୁଡ଼ାଇ

।।

ଅପାର ଗୌରବ କରି ରଖି ଦିନା କେତେ

।

ଛାଡ଼ିଦେବେ ବୋଲି ସତ୍ୟ କହିଛନ୍ତି ମୋତେ

।।

ମନେ ଚିନ୍ତା ନ କର ତୁ ଆଗୋ ଯଶୋବନ୍ତୀ

।

କଂସ ମଲାରୁ ସରିଲା ସବୁ ଭୟ ଭ୍ରାନ୍ତି

।।

ସଦବିଦ୍ୟା ସଦଗୋଷ୍ଠୀ କେତେ ପୁଣ୍ୟେପାଇ

।

ସୁପଣ୍ଡିତ ପୁତ୍ର ହେଲେ ରାଜପୂଜା ପାଇ

।।

ଅନେକ କାଳରୁ ଥିଲା ଯେତେକ ଅକର୍ମ

।

ଏଠାରେ ଦିଶିଲା ତାହା ଯାଇ ଆମ୍ଭ ଧର୍ମ

।।

ଦଶବର୍ଷ ଶେଷ ହେଲା କାଲି ଦେଖୁ ଦେଖୁ

।

ନିକଟେ ଆସିବେ ପୋଏ ଦିନ ଲେଖୁ ଲେଖୁ

।।

ଉଗ୍ରସେନ ରଖାଇଲେ ତାଙ୍କୁ ଶ୍ରଦ୍ଧା କରି

।

ରାଜାଙ୍କର ଆଜ୍ଞା ପ୍ରିୟେ ଲଘିଂତ ନ ପାରି

।।

ବୁଝାଇ କହନ୍ତେ ନନ୍ଦ ଏସନକ ବାଣୀ

।

ଯଶୋବନ୍ତୀ ସମ୍ଭୀଭୂତ ହେଲେ ତାହା ଶୁଣି

।।

ବେନି ନୟନରୁ ଫୁଟି ବହେ ଅଶ୍ରୁଜଳ

।

ହା ହା ପୁତ୍ରବୋଲି ଦେବୀ ହୋଇଲେ ବିକଳ

।।

ଅନାଥ ବାନ୍ଧବ ମୋର ଅନ୍ଧକ ଲଉଡ଼ି

।

ଦେଖୁ ଦେଖୁ ନାଥ କେହ୍ନେ ଅଇଲ ଯେ ଛାଡ଼ି

।।

ତୁମ୍ଭେ କି ନ ଜାଣ ମୋର ପୁତ୍ରଙ୍କର କଥା

।

ଦଣ୍ଡେ ନ ଦେଖିଲେ ମନେ ଲାଗୁଥାଇ ବ୍ୟଥା

।।

କେମନ୍ତେ ପୁତ୍ରଙ୍କୁ ମୂର୍ଚ୍ଛି ଅଇଲଟି ଅବା

।

ରାମକୃଷ୍ଣ ନ ଥିଲେ କି ପୁର ଦିଶେ ଶୋଭା

।।

ନବର ମନ୍ଦିର ନାରଖାର ତ ଦିଶିଲା

।

ପୁଣ୍ୟକ୍ଷୟ ଯାଇ ଏବେ ପାପ ପ୍ରସରିଲା

।।

କେତେ କଷ୍ଟେ ପୁତ୍ର ବେନି ପାଳିଥିଲି ଆହା

।

କହୁ କହୁ ଧାତା ହରି ଘେନିଗଲା ତାହା

।।

କେତେ ଗୁଣ ବାହୁନିବି ବସି ଏକେ ଏକେ

।

କିସ ପଟାନ୍ତର ଦେବି ଏ ତିନି ତ୍ରୈଲୋକ୍ୟେ

।।

ଭୋ ନାଥ ଅନ୍ତୁଡ଼ି ଶାଳ କଥା ଅଛ ଜାଣି

।

କପଟେ ଆସି ପୂତନା ନାମେ ରାକ୍ଷସୁଣୀ

।।

ବିଷ ଦୁଧ ପିଆଇଣ ଆପେ ନାଶ ଗଲା

।

ଦ୍ୱିଦିନ କଅଁଳା ପୁଅ ଏଡ଼େ କର୍ମ କଲା

।।

ପୁଣି ତୃଣାବର୍ତ୍ତ ଦୈତ୍ୟ ନେଲାକ ଉଡ଼ାଇ

।

ଆକାଶ ମାର୍ଗରେ ଥାଇ ଦେଲା ଫୋପଡ଼ାଇ

।।

ଅସୁରକୁ ଘେନି ପୁତ୍ର ପଡ଼ି ମହୀତଳେ

।

ତେଡ଼େ ପ୍ରମାଦରୁ ରକ୍ଷା ହେଲା ପୁଣ୍ୟବଳେ

।।

ଯାମଳା ଦୁଃସହ ଯେଉଁ ଅରଜୁନ ବୃକ୍ଷ

।

ସେ କୃଷ୍ଣ ଅଙ୍ଗରେ ମାଡ଼ି ପଡ଼ିଲା ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ

।।

ବାଳୁତ ପୁଅର ବାମ ପାଦ ହାବୁଡ଼ନ୍ତେ

।

ଖଣ୍ଡ ଖଣ୍ଡ ହୋଇ ବୃକ୍ଷ ପଡ଼େ ଶୂନ୍ୟପଥେ

।।

ତଦନ୍ତେ ଶକଟାସୁର ଅଇଲା କପଟେ

।

ଅବହେଳେ ରାମକୃଷ୍ଣ ଖେଳୁଥିଲେ ବାଟେ

।।

ଶଗଡ଼ ମାଡ଼ନ୍ତେ କୃଷ୍ଣ ଯୋଗେ ଜାଣି ଭଲା

।

ବାମପାଦ ଝାଡ଼ି ଦ୍ୟନ୍ତେ ଶୂନ୍ୟେ ଉଡ଼ିଗଲା

।।

ଧୂଳିଖେଳ କାଳେ କୃଷ୍ଣ ଭକ୍ଷିଥିଲେ ମାଟି

।

ମୁଁ ରାଢ଼େଣୀ କୋପଭରେ ଧରି ପୁତ୍ର ପିଟି

।।

ମୁଖରେ ଅଙ୍ଗୁଳି ଭରି ବିସ୍ତାରିଲି ତୁଣ୍ଡ

।

ଗର୍ଭରେ ଦିଶିଲା ମୋତେ ସପତ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ

।।

ଏ ସକଳ କଥା ମୁହିଁ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷେ ଜାଣଇଁ

।

ସେ ପୁତ୍ରକୁ ଦେଖି ସବୁ ଦୁଃଖ ପାସୋରଇଁ

।।

ଗୋ ଗୋଷ୍ଠରେ ରହିଥିଲା ଷଣ୍ଢାସୁର ଲୁଚି

।

ହେମାରାବ କରିଣ ସେ ମାଇଲା ପହଞ୍ଚି

।।

ବଜ୍ର ସହ ଶୃଙ୍ଗ ତାରେ ପ୍ରହାରନ୍ତେ ଆଣି

।

ଚାପୋଡ଼ା ମାଇଲା ତାକୁ କୃଷ୍ଣ ତାହା ଜାଣି

।।

ସେହି ଚାପୋଡ଼ାରେ ତାର ମୂର୍ଦ୍ଧା ହେଲା ଚୂନା

।

ଏତିକିରେ ନାଶଗଲା ଷଣ୍ଢାସୁର ଯେନା

।।

ଯମୁନା ନଦୀର ତୀରେ କାଳିନାଗ ଭୟେ

।

ଡରେ ପଥ ନ ଚାଲନ୍ତି ପାଞ୍ଚ କୋଶଯାଏ

।।

ପ୍ରଚଣ୍ଡ ଅନଳ ସମ ବିଷ ଜ୍ୱଳା ବଳି

।

କୂଳ ବୃକ୍ଷେ ପୋଡ଼ିଯାନ୍ତି ତା ତେଜରେ ଜଳି

।।

ଉପରେ ପକ୍ଷୀଏ ଉଡ଼ି ନ ପାରନ୍ତି ଡରେ

।

ରାତ୍ର ଦିନ ବିଷ ବୃଷ୍ଟି ହୁଏ ନିରନ୍ତର

।।

ବାଳୁତ କାଳୁ କୃଷ୍ଣର ଅଟେ ଏଡ଼େ ଦର୍ପ

।

ଘଉଡ଼ି ବାହାର କଲା ତେଡ଼େ ବଡ଼ ସର୍ପ

।।

ଭୋ ନାଥ ତୁମ୍ଭେ ତ ଜାଣ ଇନ୍ଦ୍ରପୂଜା ଦିନ

।

ଖଟୁଲିରେ ମାଡ଼ିବସି କୃଷ୍ଣ ଭଗବାନ

।।

ପଇଡ଼ ଗୋଟିକା ଇକ୍ଷୁପଣା ଖଣ୍ଡ ଖଜା

।

ସବୁଖାଇ ଆପେ କୃଷ୍ଣ ଘେନିଲେ ସେ ପୂଜା

।।

ସେଥିପାଇଁ ମହାକୋପ କରି ବଜ୍ରପାଣି

।

ଆପଣେ ବିଜୟ କଲେ ସମଦଣ୍ଡ ଘେନି

।।

ସାତଦିନ ସାତ ରାତ୍ରି କଲେ ଘୋର ବୃଷ୍ଟି

।

କମ୍ପିଲା ଗର୍ଜ୍ଜନ ଘାତେ ଚରାଚର ସୃଷ୍ଟି

।।

ଅସ୍ଥି ଖପରା ସହିତେ ଶାଳ ଶିଳ ବର୍ଷି

।

ଦିବସେ ଅନ୍ଧାର କିବା ହେଲା ଘୋର ନିଶି

।।

ଭୟଙ୍କର ବିଜୁଳି ଯେ ପ୍ରଚଣ୍ଡ ପବନ

।

ବଜ୍ରାଘାତେ ତରୁମାନେ ହେଲେ ଛିନ୍ନଭିନ୍ନ

।।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣର ମୁଖ ଚାହିଁ ସମସ୍ତେ ବିକଳ

।

ପର୍ବତ ଟେକିଲା କରେ ସାତ ବର୍ଷକାଳ

।।

ଅପାର ଗୋପାଳ ଗୋରୁ ସମ୍ପଦ ସହିତେ

।

ଗିରିତଳେ ଆଶ୍ରାକଲେ ଯେ ଯାହାର ମତେ

।।

ଏତେକରି ଇନ୍ଦ୍ର ଯହୁଁ ନ ପାରିଲେ ଜିଣି

।

ବଜ୍ରଶର ପ୍ରହାରିଲେ କୋପେ ସେହିକ୍ଷଣି

।।

ବଜ୍ର ଚୂନା ହୋଇଯାନ୍ତେ ନ ସ୍ଫୁରିଲା ବୁଦ୍ଧି

।

ଉପଇନ୍ଦ୍ର ପଦ ଦେଇଗଲେ ଜମ୍ଭଭେଦୀ

।।

କେଶୀ ଅଘା ବକାସୁର ପ୍ରଳମ୍ୱା ଗରିଷ୍ଠ

।

ଏମାନଙ୍କୁ ଆଦିକରି ଯେତେ ମହାଦୁଷ୍ଟ

।।

ମୋ ପୁତ୍ରଙ୍କୁ କଲେ ଆସି ଯେତ ଅମରିଷ

।

ଦଇବ ଯୋଗରୁ ଗଲେ ଯେ ଯାହାରେ ନାଶ

।।

ବଳବନ୍ତ ରୂପବନ୍ତ ସର୍ବ ଗୁଣ ରାଶି

।

ଆମ୍ଭେ ସର୍ବେ ତାରାଗଣ ରାମକୃଷ୍ଣ ଶଶୀ

।।

ଦିବସେ ଅନ୍ଧାର ମୋତେ ଦିସେ ଦଶ ଦିଶ

।

କେମନ୍ତେ ଆସିବେ ଆଉ ରାମ ହୃଷୀକେଶ

।।

କିପରି ମୁରୂଛି ତାଙ୍କୁ ଆସିଅଛ ଛାଡ଼ି

।

ଥୋକାଏ ଦୂରରୁ କିପାଁ ନ ଗଲ ବାହୁଡ଼ି

।।

ରାଜା ଆଗେ ନ କହିଲ କିପାଁ ଆଉ ବେଳେ

।

କୁଳଚନ୍ଦ୍ରମାଙ୍କୁ ମୋର ମୂରୁଛିଲ ଢ଼ାଳେ

।।

ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ କହିବି କିସ ମୋର ମନ୍ଦକର୍ମ

।

ସପ୍ତାଙ୍ଗେ କଟାଳ କଲା ଆସିମୋତେ ଧର୍ମ

।।

ରାମ କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ନ ଦେଖି ମୁଁ ବଞ୍ଚିବି କି ଢ଼ାଳେ

।

ଆହା ଦୈବ ଘଟାଇଲୁ ଏହା କର୍ମଫଳେ

।।

ଏତେବୋଲି ଯଶୋବନ୍ତୀ କରନ୍ତି ରୋଦନ

।

ଆହା ମୋର ପୁତ୍ର ବଳଦେବ ଭଗବାନ

।।

କହୁ କହୁ ନନ୍ଦଘରେ ଶୁଭିଲା ଚହଳ

।

ସବୁ ଗୋପ ଗୋପୀ ଆସି ହେଲେ ଏକଠୁଳ

।।

ଅପୂର୍ବ ସୁନ୍ଦରୀ ସର୍ବେ ଗୋପପୁର ବାଳୀ

।

କାମବଶେ ସୁମରନ୍ତି ନିତି ବନମାଳୀ

।।

ପଚାରନ୍ତି ନନ୍ଦ ମୁଖ ଚାହିଁ ବାରମ୍ୱାର

।

କି ବୋଇଲେ ରାମକୃଷ୍ଣ କହ ତା ସତ୍ୱର

।।

କେତେ ଦିନେ ଆସିବେ ସେ କହ ତାହା ଜବ

।

ସତେ କି ମୂରୁଛି ଦେବେ ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ମାଧବ

।।

ଆମ୍ଭ ତହୁଁ ସମାଦର ସେ ପାଇବେ କାହିଁ

।

ଯହିଁ ଥିଲେ ତାଙ୍କ ମନ ଥିବ ଆମ୍ଭ ତହିଁ

।।

ଏହି ଯେ କାଳିନ୍ଦୀ ନଦୀ ଏହି ବୃନ୍ଦାବନ

।

ଏହି କଦମ୍ୱର ଶିଖେ କରି ବେଣୁସ୍ୱନ

।।

ନାନା କଉତୁକ ଯେତେ କେଳି କରିଛନ୍ତି

।

ତା ମନେ ପଡ଼ିଲେ କେଭେ ମୂର୍ଚ୍ଛି ନ ପାରନ୍ତି

।।

ନନ୍ଦ ବୋଲେ କେହି ଶୋକ ନକର ଗୋ ଆର୍ତ୍ତେ

।

ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ବୋଧିବା ପାଇଁ ପଠାଇଲେ ମୋତେ

।।

ସେହି ଆଜିକାଲି ପରି ନିକଟେ ଆସିବେ

।

ରାଜା ଆଜ୍ଞା ନ ଭାଙ୍ଗିଣ କିଛିଦିନ ଥିବେ

।।

ବିଳମ୍ୱ ହୋଇଲେ ଆମ୍ଭେ ଆଉ ଥରେ ଯିବା

।

ଉଗ୍ରସେନ ଆଗେ କହି ଅବଶ୍ୟ ଆଣିବା

।।

ନନ୍ଦ କହିଲେକ ଯହୁଁ ଏସନକ ବାଣୀ

।

ଗୋପ ନଗ୍ର ଲୋକେ ଚିନ୍ତା ଛାଡ଼ିଲେ ତା ଶୁଣି

।।

ଯଶୋଦା ସମ୍ପ୍ରତେ ଯାଇ ନନ୍ଦର ବଚନେ

।

ବୋଲେ ଯାତ୍ରା ଦେଖି ଯାଇ ନ ଆସିବେ କେହ୍ନେ

।।

ପୂର୍ବେ ଯାହା କରିଅଛି ବିଧାତା ପୁରୁଷ

।

ତହିଁକି ନିସତ ହେଲେ ହେବ ଆଉ କିସ

।।

ମୁଁ ଅବା ଆତଙ୍କ ମନେ ମୂର୍ଚ୍ଛି ନ ପାରୁଛି

।

ଦଇବ ସକଳ କଥା ଘଟଣା କରୁଛି

।।

ଅବିରୋଧେ ପୁତ୍ରେ ମୋର ଅଛନ୍ତି ଜୀବନ୍ତା

।

ଯେତେଦିନେ ଆସନ୍ତୁ ସେ ନାହିଁ ମୋର ଚିନ୍ତା

।।

ଦିନକୁ ଦିନ ବାରତା ପାଇବି ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷେ

।

ତହିଁରୁ ବିଳମ୍ୱ ହେଲେ ମୁଁ ଯିବଇଁ ପଛେ

।।

ନଗ୍ର ନାରୀନର ମନେ ଭାବି ଏହି କଥା

।

ଏକୁ ଏକ ତିଆରନ୍ତି ଛାଡ଼ ମନୁ ବ୍ୟଥା

।।

ଯୋଶାଦା ଦେବୀର ପୁତ୍ରେ ସର୍ବ ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ

।

ସର୍ବ ଭୂତ ଘଟେ ପୂରି ରହିଛନ୍ତି ସ୍ୱାମୀ

।।

ଏତେ ବୋଲି ଗୋପାଲୋକେ ହୋଇଣ ହରଷ

।

ମନକୁ ସମ୍ପ୍ରତେ କରି ଗଲେ ଯେଝାବାସ

।।

ନାମ ରୂପ ଚିନ୍ତାରପି ଚାହୁଁଥାନ୍ତି ବାଟ

।

ରାତ୍ର ଦିବସେ ଲାଗିଲା ଗୋବିନ୍ଦେ ଉଚ୍ଚାଟ

।।

ରାମକୃଷ୍ଣଙ୍କର ଗୁଣ ଗାଇ ଯେ ଯାହାରେ

।

ଭୋଜନ ଶୟନ ଆଦି ନ କଲେ ଦୁଃଖରେ

।।

ସ୍ତ୍ରୀ ପୁରୁଷ ଆଦି ଯେତେ ଗୋପପୁର ଜନ

।

ରାମକୃଷ୍ଣ ଆସିବାକୁ ଡ଼େରିଛନ୍ତି କାନ

।।

କହନ୍ତି ପରୀକ୍ଷ ଆଗେ ଶୁକ ମହାମୁନି

।

ଇତି ଶ୍ରୀ ପୁରାଣ ପୁଣ୍ୟ ଭାଗବତ ଧ୍ୱନି

।।

ପବିତ୍ର ଗଙ୍ଗା ଜଳ ଏ ଗ୍ରନ୍ଥ ପୁଣ୍ୟମୟେ

।

ଇନ୍ଦ୍ର ସପ୍ତଚତ୍ୱାରିଂଶ ଅଧ୍ୟା ଶେଷ ହୋଏ

।।

ବନ୍ଦଇ ଶାରଦା ମାଗୋ ବିଷ୍ଣୁ ପାଟାରଣୀ

।

ତୁ ପରମ ମାହେଶ୍ୱରୀ ଜ୍ଞାନ ଚିନ୍ତାମଣି

।।

ବ୍ରହ୍ମାର ନନ୍ଦିନୀ ଦେବୀ ଅଟୁ ବୁଦ୍ଧି ମାତ

।

ଚାରିବେଦ ଷଡ଼ ଶାସ୍ତ୍ର ତୋ ବାକ୍ୟରୁ ଜାତ

।।

ଗୋକ୍ଷୀର ଶଙ୍କ ପରାୟେ ବିରାଜଇ ତନୁ

।

ଯୋଗ ନିଦ୍ରାରେ ବିଷ୍ଣୁଙ୍କ ସୀମସ୍ଥାନେ ଜାନୁ

।।

ବଜାଇ ସୁସଞ୍ଚ ବୀଣା ଗାନ୍ଧାର ଉଚ୍ଚାରି

।

ସୁଲଳିତ ଗୀତେ ତୋଷ କଲୁ ଦେବହରି

।।

ନାନା ରତ୍ନ ଆଭରଣେ ଭୂଷଣ ତୋ ଅଙ୍ଗ

।

ବୁଦ୍ଧି ବିଦ୍ୟାଦାୟିନୀ ତୁ ଜାଣୁ ନାନାରଙ୍ଗ

।।

ଭର ହର ମୁଦ୍ରା ମୂଳେ ହେଉଛନ୍ତି ଗଞ୍ଜି

।

ପାପ ପୁଣ୍ୟ ଲେପନ ଯେ କୃତାନ୍ତକ ପାଞ୍ଜି

।।

ଦିନେ ଗଲେ ପ୍ରାଣୀ ଆୟୁ ହେଉଅଛି ନାଶ

।

କହୁ କହୁ ସମାପତ ଶତେକ ବରଷ

।।

ବାଳକ ତରୁଣ ବୃଦ୍ଧ ଏହି ତିନିରୂପ

।

ମାୟାଜାଲ ଛନ୍ଦେ ପଡ଼ି ପ୍ରାଣୀ କରେ ପାପ

।।

ତାହା ଘେନି ଭୁଞ୍ଜଇ ସେ ଶୁଭାଶୁଭ କର୍ମ

।

ପାପ ପୁଣ୍ୟ ଫଳେ ପାଏ ନାନା ଯୋନି ଜନ୍ମ

।।

ପୂର୍ବେ ଯାହା ଦେଇଥାଏ ଏବେ ତାହା ପାଏ

।

ନିଜେ କଲା କର୍ମ ଫଳ ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ଯାଏ

।।

ପାଣିର ଭିତରେ ଯେହ୍ନେ ଜଳବିମ୍ୱ ଫୁଟି

।

ତେସନ ସଞ୍ଜାତ ଏହି ଜୀବ ଆତ୍ମା ଗୋଟି

।।

ଦେହେ ପ୍ରାଣ ଥିବାଯାଏ ଶରୀର ବରଣି

।

ଜୀବ ଛାଡ଼ିଗଲେ ତାକୁ ଅଶୁଚିରେ ଗଣି

।।

ବ୍ରହ୍ମା ଆଦି କରି କୀଟ ସରୀସୃପ ଯାଏ

।

ରକ୍ତ ମାଂସ ମଳ ମୂତ୍ରେ ଗଢ଼ା ସବୁ କାୟେ

।।

ଯେ ଦେହକୁ ଘେନି ପ୍ରାଣୀ ଭୋଗ କରୁଥିବ

।

ପ୍ରାଣ ଗଲେ ସେହି ପୁଣି ହୁଏ ମୃତ୍ୟୁଶବ

।।

କୁବେର ବରୁଣ ଯମ ନୈର୍ଋତ ସହିତେ

।

ବୈଷ୍ଣବୀ ମାୟାରେ ମୋହି ହୁଅନ୍ତି ସମସ୍ତେ

।।

ଭାରା ନିବାରଣ ଅର୍ଥେ କୋଟି ଜନ୍ମଯାଏ

।

ଏକା ନାରାୟଣ ଆପେ ହୁଅନ୍ତି ଉଦୟେ

।।

ଭାରାଭର ନିବାରଣେ ସ୍ଥାପି ପୁଣ୍ୟ ପାପ

।

ଦେହ ଧରି ବିଷ୍ଣୁ ନାଥ ହ୍ୱନ୍ତି ନାନା ରୂପ

।।

ବ୍ରହ୍ମାର ଦିବସେ ବିଷ୍ଣୁ ଦ୍ୱାଦଶ ମୂରିତ

।

ମର୍ତ୍ତ୍ୟପୁରେ ଜନ୍ମ ହୋଇ ମରଣ ଲଭନ୍ତି

।।

ଆପେ ପାପ ପୁଣ୍ୟ କରି ଆପେ କରେ ଭୋଗ

।

ଆପେ ହୁଏ ଅଉଷଧି ଆପେ ହୁଏ ରୋଗ

।।

ଆପଣେ ସେ ମାୟାଧର ଆପେ ଜ୍ଞାନ ବୁଦ୍ଧି

।

ଅସାଧ୍ୟକୁ ସାଧ୍ୟ କରି କରେ ସର୍ବସିଦ୍ଧି

।।

କରିବା ସଞ୍ଚିତ କର୍ମ ସେ କରଇ ଆନ

।

ହରିନାମ ଦ୍ୱି ଅକ୍ଷର ଅମୃତ ସମାନ

।।

ହରିନାମ ସୁମରନ୍ତେ ଖଣ୍ଡେ ସର୍ବ ଭୟ

।

ହରିନାମ ସୁମରନ୍ତେ ପ୍ରାଣୀ ଲଭେ ଜୟ

।।

ହରିନାମ ଔଷଧିରେ ଭବରୋଗ ଖଣ୍ଡି

।

ହରି ବୋଲୁଥିଲେ ଯମ ନ ପାରଇ ଦଣ୍ଡି

।।

ହରିନାମ ସୁମରନ୍ତେ ମିଳେ ସର୍ବ ଯଶ

।

ହରିନାମେ ଧ୍ୱଂସ ହୁଏ କଳିକଳମଷ

।।

ସ୍ୱୟଂ ଅବତାର ହରି ଚଣ୍ଡ ଦାବାନଳ

।

ମୋହେ ପୁତ୍ର ଦାରା ବନ୍ଧୁ ଲୋଡ଼ିଲେ ସକଳ

।।

ଅନିତ୍ୟ ସଂସାର ମାୟା ମୋହର ଯାତନା

।

ଜାଣୁ ଜାଣୁ ପ୍ରାଣୀମାନେ ହେଉଛନ୍ତି ବଣା

।।

ସଦମାର୍ଗ ଛାଡ଼ି ଲୋକେ କୁମାର୍ଗରେ ଯାନ୍ତି

।

ଏ ଦେହ ଅର୍ଜିଲା କର୍ମ ଏ ଦେହେ ଭୁଞ୍ଜନ୍ତି

।।

ସ୍ୱପନ ସଦୃଶ ଏହି ଦେହ ସତ୍ୟ ନୋହେ

।

ପଞ୍ଚଭୂତ ପ୍ରକୃତିକି ଘେନି ଜନ୍ମି ଥାଏ

।।

ରଜ ବୀର୍ଯ୍ୟ ସଙ୍ଗତରେ ସର୍ବ ଥାନ୍ତି ମିଶି

।

ଏକତ୍ର ବୋଲିଣ ପୂର୍ବ ଜନ୍ମକୁ ଅଭ୍ୟାସି

।।

ଶୁଣ ହେ ସୁଜନ ଜନେ ହରି ଦିବ୍ୟ ବାଣୀ

।

ଭାଗ୍ୟେ ମୁକ୍ତିଲାଭ କର ଭାଗବତ ଶୁଣି

।।

ହରିବଂଶ ପୁରାଣ ଏ ପୁଣ୍ୟମୟ ଗ୍ରନ୍ଥ

।

ପଦ ପଦକରେ ଏଥୁଁ ଗଳଇ ଅମୃତ

।।

ଦ୍ୱାପରେ ରଙ୍ଗାବତାର ହେଲେ ଦେବରାୟେ

।

ପୃଥ୍ୱୀଭାରା ନିବାରିବେ ଦୁଷ୍ଟ କରି କ୍ଷୟ

।।

ନରଦେହେ ଅବତାର ଦେବ ନାରାୟଣ

।

ଶ୍ରୀ ମହାଭାରତ ଯୁଦ୍ଧ କରିବେ ଭିଆଣ

।।

ତା ସଂକ୍ଷେପି କହିବାକୁ ବିଚାରି ମାନସେ

।

ଠିକ ଠିକ କହିଗଲି ପ୍ରାକୃତ ଅଭ୍ୟାସେ

।।

ଜନ୍ମରୁ ମୂରୁଖ ମୁହିଁ ନ ଜାଣଇ ଏହା

।

ବ୍ରହ୍ମା ନନ୍ଦିନୀ ସାରଦା ଦେବୀ ମୋତେ ସାହା

।।

ଆପଣେ ସେ ସରସ୍ୱତୀ ମୂର୍ତ୍ତିମତୀ ହୋଇ

।

ସଂକ୍ଷେପିଣ ପଦେ ପଦେ ଦେଉଛନ୍ତି କହି

।।

ନାରାୟଣ ସ୍ୱାମୀ ଯାହା ଆଜ୍ଞା କରି ମୋତେ

।

କହନ୍ତି ତା ବିସ୍ତାରିଣ ଲେଖିବଇଁ କେତେ

।।

ଦଶ ବିଂଶ ପଞ୍ଚାଶତ ଶଏ ପଦ ଛାଡ଼ି

।

ଠିକ ଠିକ ପଦମାନ ଲେଖୁଅଛି ବଢ଼ି

।।

ଅଗୋଚର ଅସଂଖ୍ୟ ଏ ହରିବଂଶ ଗ୍ରନ୍ଥ

।

ଶୁଣନ୍ତେ ସଞ୍ଚିତ ପାପ କରଇ ସେ ଧ୍ୱଂସ

।।

ଅଷ୍ଟାଦଶ ପୁରାଣରେ କଥିତ ଏ ଗ୍ରନ୍ଥ

।

ତଦନ୍ତ ଜାଣନ୍ତି ୟାର ସତ୍ୟବତୀ ସୁତ

।।

ଜାହ୍ନବୀ ନର୍ମଦା ଗୋଦାବରୀ ଭାନୁମତୀ

।

ଯମୁନା ରେଣୁକା ପୁଣ୍ୟତୋୟା ସରସ୍ୱତୀ

।।

ବୈତରଣୀ ଚନ୍ଦ୍ରଭାଗା ଆଦି ତୀର୍ଥ କଲେ

।

ସମ ନୁହେ ହରିବଂଶ ଶ୍ରବଣରେ ତୁଲେ

।।

ରାମାୟଣ ଭାରତ ଯେ ବେଦ ବେଦଶାଖା

।

ହରିନାମ ଆଦି କରି ସବୁ ହୁଏ ଲେଖା

।।

ଏ କଳିକାଳ ପାତକ ଖଣ୍ଡିବା ନିମନ୍ତେ

।

ଶ୍ରୀ ଭାଗବତ ପୁରାଣ ରଚିଲଇଁ ଗୀତେ

।।

ଏକମନ ହୋଇ ଏହା ଶୁଣ ପୁଣ୍ୟ ପ୍ରାଣୀ

।

ମୁକ୍ତିମାର୍ଗ ଦେଖାଇଲି ନିକଟରେ ଆଣି

।।

ସୁପଣ୍ଡିତ ଜନଙ୍କର ଦାସର ମୁଁ ଦାସ

।

ବାଳୁତ ବଚନ ମଣି ନ ଧର ମୋ ଦୋଷ

।।

ପାଠ ନ ପଢ଼ିଣ ବିଦ୍ୟା ନ ଜାଣିଲି ମୁହିଁ

।

କେବଳ ଶ୍ରୀହରି ନାମ ହୃଦେ ଅଛି ବହି

।।

ନ ପଢ଼ିଲି କାବ୍ୟ ଶାସ୍ତ୍ର ନ ଜାଣେ ପୁରାଣ

।

କେବଳ ମୋ ପୂର୍ବ ହେତୁ ହୋଇଣ ସ୍ମରଣ

।।

ଶ୍ରୀ ଗୋପୀନାଥ ଅନୁଜ୍ଞା ଦେଲେ ନିରାଧାର

।

ଲେଖ ତୁ ଆମ୍ଭର କୀର୍ତ୍ତି ହରିବଂଶ ସାର

।।

ତେଣୁ ମୁଁ ଲେଖନୀ ଧରି ଲିହିଲି ଅବଧି

।

ନୋହିଲେ ମାନବ ମୋର କାହିଁ ଏତେ ବୁଦ୍ଧି

।।

ଶ୍ରୀଜଗନ୍ନାଥ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଶ୍ରୀଚଣରେ ସେବି

।

ମୁଁ ଦୀନ ଅଚ୍ୟୁତ ଦାସ ବୋଲାଇଲି କବି

।।

ଜୟ ଜୟ ଗଜାନନ ପାର୍ବତୀର ବଳା

।

ଅପୂର୍ବ ଚାରୁବଦନ ପୂର୍ଣ୍ଣଚନ୍ଦ୍ର କଳା

।।

ମାନବ ଶରୀର ସ୍ୱାମୀ ତୋର ଗଜମୁଖ

।

କିରୀଟ ମୁକୁଟ ଶିରେ ଶୋହେ ସପ୍ତଶିଖ

।।

ଶ୍ରୀଖଣ୍ଡ ଚନ୍ଦନ ଭାଲେ ମଣ୍ଡିତ ସିନ୍ଦୂର

।

ମନଗାମୀ ରଥ ତୋର ବାହନ ଇନ୍ଦୁର

।।

ପାଶ ଅଙ୍କୁଶ ଅଭୟ ବର ଚାରିଭୁଜ

।

ସର୍ବବିଘ୍ନ ଖଣ୍ଡୁ ତୋର ନାମ ବିଘ୍ନରାଜ

।।

ବୁଦ୍ଧିମନ୍ତ ଗୁଣବନ୍ତ ଜ୍ଞାନବନ୍ତ ତିନି

।

ଅଯୋନି ସମ୍ଭୂତ ନାଥ ବିଷ୍ଣୁ ତେଜ ଘେନି

।।

ଚତୁର୍ଦ୍ଦଶ ଭୁବନରେ ଆଗ ପାଉ ପୂଜା

।

ତୁ ନାଥ ଦେବଙ୍କ ପରେ ଅଟୁ ଦେବରାଜା

।।

ନାନା ମଣି ରତନରେ ଶୋହେ ଦିବ୍ୟ ତନୁ

।

ଅକ୍ଷୟ ତୁ ଅଜ୍ରାମର ଯୁଗକଳ୍ପ ଭାନୁ

।।

ସର୍ବଦା ତାଣ୍ଡବ ନୃତ୍ୟେ ଭୋଳ ତୋର ମତି

।

ନମସ୍ତେ ନମସ୍ତେ ବିଶ୍ୱନାଥ ଗଣପତି

।।

ଭକ୍ତଙ୍କ ସୋଦର ବନ୍ଧୁ ବୁଦ୍ଧି ବିଦ୍ୟାଦାତା

।

ଭୂତ ଭାବୀ ବର୍ତ୍ତମାନ ତିନି କାଳଜ୍ଞାତା

।।

ଚାରିବେଦ ଷଡ଼ଶାସ୍ତ୍ର ଦଶାଷ୍ଟ ପୁରାଣ

।

ଜ୍ୟୋତିଷ ନାଟକ ତୋର ମୁଖରୁ ନିର୍ମାଣ

।।

ବେଦବ୍ୟାସ କହନ୍ତି ତୁ ଲେଖୁ ପତ୍ର ଘେନି

।

ତେଣୁ ଆତଯାତ ହୁଏ ସକଳ ମେଦିନୀ

।।

ତୁହି ଦେବ ଆଦି ଅଟୁ ତୁ ଦେବ ଅନାଦି

।

ତୁ ଦେବ ଅନଳ ଜଳ ସ୍ଥଳ ବାୟୁଭେଦୀ

।।

ଅମୃତ ଲଡୁ ଭୋଜନେ ସନ୍ତୋଷ ତୋ ମତି

।

ପରାପର ପୁରୁଷ ତୁ ନିରଞ୍ଜନ ଜ୍ୟୋତି

।।

ତୁ ନାଥ ପ୍ରସନ୍ନ ମୋତେ ହୁଅ ଆଦିଦେବା

।

ତୋ ପଦ୍ମ ପୟରେ ମୋର ନିରନ୍ତର ସେବା

।।

ସଦାଶିବ ନନ୍ଦନ ତୋ ମହିମା ଅଶେଷ

।

ଭୋଦେବ ତୋ ପାଦେ ଭୃତ୍ୟ ମୁଁ ଅଚ୍ୟୁତ ଦାସ

।।

ଏଥୁ ଅନନ୍ତରେ ପୁଣି ପରୀକ୍ଷିତ ରାଜା

।

ଶୁକବ୍ରହ୍ମା ଚରଣରେ କଲେ ଦିବ୍ୟପୂଜା

।।

ଧୂପ ଦୀପ ନଇବେଦ୍ୟ ଗନ୍ଧପୁଷ୍ପ ଦେଇ

।

ପୁଣ ପୁଣ ନମସ୍କାର କରି ପଚାରଇ

।।

ଭୋ ମୁନି ପବିତ୍ର ହେଲି ଶୁଣି ହରିବଂଶ

।

କଂସବଧ ଆଖ୍ୟାନରେ ହେଲା ଧ୍ୱଂସ

।।

ପାଇଲି ପରମଗତି ହେଲି ପୁଣ୍ୟମୟ

।

ଖଣ୍ଡିଲି ସକଳ ବାଧା ନାହିଁ ଯମଭୟ

।।

ଏଥୁ ଅନନ୍ତରେ ପୁଣ ହେଲା କିସ ଆନ

।

ସେ କଥା ବିସ୍ତାରି କହ ବ୍ୟାସଙ୍କ ନନ୍ଦନ

।।

ନୃପବାକ୍ୟେ କହନ୍ତି ଯେ ଶୁକ ମହାଯତି

।

ସାବଧାନେ ହୋଇ ଶୁଣ ସୁଭଦ୍ରାର ନାତି

।।

ଦେବ ଶତ୍ରୁ କଂସ ତୁଲେ ଅଷ୍ଟମଲ୍ଲ ମାରି

।

ରହିଲେ ମଥୁରାପୁରେ ବଳଦେବ ହରି

।।

ଗୋପପୁର ମୁହାଁସକୁ ଛାଡ଼ି ଶିରୀରଙ୍ଗ

।

ଅଚିନ୍ତେ ରହିଲେ ପାଇ ଯାଦବଙ୍କ ସଙ୍ଗ

।।

କୋଟି ଇନ୍ଦ୍ର ଭୋଗ ଯହିଁ ପାଇଲେ ଶ୍ରୀବତ୍ସୀ

।

ଯେ ଶ୍ରୀମନ୍ତ ତାକୁ ପୂଜା ସବୁଠାରେ ଅଛି

।।

ଗୋପିକା ଗୋପାଳ ବୃନ୍ଦ ଗାଈ ଗୋରୁବତ୍ସା

।

ନନ୍ଦ ଯୋଶଦାକୁ ଆଦି କଲେକ ଉପେକ୍ଷା

।।

ଯମୁନା କଦମ୍ବତରୁ ନିକୁଞ୍ଜ ଦାନବ

।

ସମସ୍ତ ଛାଡ଼ିଲେ ତହିଁ ନ ବଳାଇ ମନ

।।

ଚନ୍ଦ୍ରମୁଖୀ ରାଧାମୂଳେ ଅନେକ ଗୁଆଳୀ

।

ସୁକୁମାର ସୁଲକ୍ଷଣୀ ସର୍ବେ ଶୁଦ୍ଧଶାଳୀ

।।

ଜଣ ପ୍ରତି ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ଭାବ କରୁଥିଲେ

।

ତେଡ଼େ ବଡ଼ ମମତାକୁ କ୍ଷଣକେ ଛାଡ଼ିଲେ

।।

ନିରାକାର ପୁରୁଷ ସେ ଅନାଦି ଅଚ୍ୟୁତ

।

ଯହିଁ ସେ ରହିଲେ ତହିଁ ହୋଇଲେକ ସୁସ୍ଥ

।।

ଯା ଆଜ୍ଞାରେ କୋଟି କୋଟି ସୃଷ୍ଟି ଆତ ଯାତ

।

ଜଳ ସ୍ଥଳ ଅନଳ ଯେ ସର୍ଜିଲା ସମସ୍ତ

।।

ଯାର ପ୍ରିୟା ସରସ୍ୱତୀ ପୁଣି ମହାଲକ୍ଷ୍ମୀ

।

ସ୍ୱର୍ଗ ମର୍ତ୍ତ୍ୟ ପାତାଳ ଯେ ସବୁ ଭିଆଇଛି

।।

କୁବେର ବରୁଣ ଯମ ବାୟୁ ବୈଶ୍ୱାନର

।

ଦଶ ଦିଗପାଳ ଆଦି ବ୍ରହ୍ମା ଗଙ୍ଗାଧର

।।

ଯାହାର ଶରୀରୁ ଜାତ ହୁଅନ୍ତି ଏମାନେ

।

ତାକୁ କି ଅପୂର୍ବ ଅଛି ଥିଲେ ଯେଉଁ ସ୍ଥାନେ

।।

ଯେତେବେଳେ ଗୋପ ଛାଡ଼ି ଅଇଲେ ଶ୍ରୀଧର

।

ଦିଶିଲା ସେ ଗୋପନଗ୍ର ଅତି ନାରଖାର

।।

ଜୀବ ଗଲାପରେ ଦେହ ଯେଉଁ ଭାବେ ଦିଶି

।

ତଣ୍ଡୁଳ ବିହୀନେ ଯେହ୍ନେ ଦିଶେ ତୃଣରାଶି

।।

ଫଳପୁଷ୍ପ ବିନା ବୃକ୍ଷେ ଶୋଭା ନ ପାଆନ୍ତି

।

ଅକ୍ଷର ବିହୀନେ ଯେହ୍ନେ ପୁସ୍ତକେ ଦିଶନ୍ତି

।।

ପତି ବିନା ନାରୀ ଯେହ୍ନେ ଦିଶଇ ବିନଷ୍ଟ

।

ଗନ୍ଧ ବିହୀନେ ଅଶୋଭା ଚନ୍ଦନର କାଠ

।।

ଜଳ ବିହୀନେ ଅଶୋଭା ଦିଶେ ସରୋବର

।

ନୃପତି ବିହୀନେ ଶୋଭା ନାହିଁ ପ୍ରଜାଙ୍କର

।।

ଚନ୍ଦ୍ରମା ବିହୀନେ ଯଥା ନ ଶୋହେ ନକ୍ଷତ୍ର

।

ଗୃହ ଶୋଭା ନାହିଁ ଯେହ୍ନେ ନ ଥିଲେଟି ପୁତ୍ର

।।

ତେହ୍ନେ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଛାଡ଼ିଗଲା ଜୁଆର ପରାଏ

।

ଗୋପପୁର ଯାକ ସବୁ ଦିଶେ ମ୍ଳେଛମୟେ

।।

ଦାଣ୍ଡ ହାଟପାଟଣାକେ ବଣିଜାରୁ ଶେଠ

।

ବିରୂପ ଦିଶିଲେ ସର୍ବେ ଘୋଟିଲା ଅରିଷ୍ଟ

।।

ଦିନୁ ଦିନ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ତୁଟିଗଲେ ଠାବେ ଠାବେ

।

ବତ୍ସାନ୍ତ ଆବୋରି ଦୁଗ୍‌ଧ ନ ଦିଅନ୍ତି ଗାବେ

।।

ତୃଣ ନ ପାଇଣ ଗୋରୁ ହୋଇଲେ ଦୁର୍ବଳ

।

ଧରଣୀରୁ ତୁଟିଗଲା ଶସ୍ୟ ଫଳମୂଳ

।।

ବହୁଥିଲା ଅବସନ୍ତେ ବସନ୍ତ ପବନ

।

ଶୁକ ପିକ ଝିଙ୍କାରିଏ କରୁଥିଲେ ସ୍ୱନ

।।

ନନ୍ଦନ ବନରୁ ତରୁଲତା ଆସିଥିଲେ

।

ରାମ କୃଷ୍ଣ ଯିବାରୁ ସେ ଯେଝାସ୍ଥାନେ ଗଲେ

।।

ଗୋପାଳ ହୋଇଣ ଗୋପେଥିଲେ ଦେବତାଏ

।

ଶାପୁଁ ମୁକ୍ତ ହୋଇ ସ୍ୱର୍ଗେ ଚଳିଲେ ସଭିଏ

।।

ଗନ୍ଧର୍ବ ଯେ ବିଦ୍ୟାଧର ଅପସରାବୃନ୍ଦ

।

ଗୋପେ ଗୀତ ନୃତ୍ୟ କରି ତୋଷିଲେ ଗୋବିନ୍ଦ

।।

ଯେ ଯାହା ସ୍ଥାନକୁ ସର୍ବେ ଗଲେ ବେଗହୋଇ

।

କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ନ ଦେଖି ଆଉ ରହିବେ କିପାଇଁ

।।

ଗୋମାତା ଗୁପତ ହୋଇଥିଲେ ଗୋରୁମେଳେ

।

ବତ୍ସାନ୍ତ ଘେନିଣ ଗଲେ ଗୋଲୋକ ମଣ୍ଡଳେ

।।

ପୁଷ୍କର କୋଟିଏ ତୀର୍ଥ ଘେନି ନିଜସାଥେ

।

ଗୋପେ ଥିଲେ ରାମକୃଷ୍ଣ ସ୍ନାହାନ ନିମନ୍ତେ

।।

ଗୋପ ଛାଡ଼ି ମଥୁରାକୁ ଯାନ୍ତେ ବେନିଭାଇ

।

ଯମୁନା ନଦୀରୁ ଗଲେ ସେ ବାହାର ହୋଇ

।।

ସଙ୍ଗେ ସପ୍ତନିଧି ଘେନି ଧନପତି ଥିଲେ

।

କୃଷ୍ଣ ଯିବା ଦେଖି ନିଜ ଭୁବନେ ସେ ଗଲେ

।।

ବ୍ରହ୍ମା ଇନ୍ଦ୍ର ଦେବଋଷି ବ୍ରହ୍ମଋଷି ମୂଳେ

।

ନିତି ସ୍ନାନ କରୁଥିଲେ ଯମୁନାର ଜଳେ

।।

ପବିତ୍ର ନିକୁଞ୍ଜ ବନେ କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ନ ଦେଖି

।

ଯେଝା ସ୍ଥାନେ ଚଳିଗଲେ ଗୋପକୁ ଉପେକ୍ଷି

।।

ଜଗନ୍ନାଥ ଯାନ୍ତେ ସର୍ବେ ଗଲେ ନିଜ ସ୍ଥାନ

।

ନନ୍ଦ ଗୃହ ଦେଖାଗଲା ଯେସନେ ଶ୍ମଶାନ

।।

ସକଳ ନାରୀଏ ଗୋପେ ଷୋଡ଼ଶ ବୟସୀ

।

ଜଗତେ ଅତୁଳ ଶୋଭା ତାଙ୍କ ରୂପରାଶି

।।

ଗୋବିନ୍ଦ ଶ୍ରୀଅଙ୍ଗ ସଙ୍ଗ ନ ପାନ୍ତେ ଅଦ୍ୟାପି

।

ଯେ ଯାହାର ନିଜରୂପ ଧଇଲେ ସେ ଗୋପୀ

।।

ସ୍ୱର୍ଗସମ ହୋଇଥିଲା ଗୋପପୁର ଦେଶ

।

କୃଷ୍ଣ ଯାନ୍ତେ ଦିଶିଲା ସେ ଅରଣ୍ୟ ସଦୃଶ

।।

ତୁଟିଲା ଯେ ଧନ ଧର୍ମ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଦୟା ଶ୍ରଦ୍ଧା

।

ବଳବୀର୍ଯ୍ୟ ହାନି ହେଲା ଦରିଦ୍ରର ବାଧା

।।

ନନ୍ଦ ଯଶୋଦାଙ୍କ ମନ କ୍ଷଣେ ସୁସ୍ଥ ନାହିଁ

।

ରାମ କୃଷ୍ଣ ଆସିବାକୁ ଛନ୍ତି ବାଟ ନାହିଁ

।।

ନନ୍ଦ ବୋଲେ ମୋତେ ପେଷିଦେଲେ ଆଗକରି

।

ରାଜାଠାରୁ ଆଜ୍ଞା ପାଇ ଆସିବେ ଶ୍ରୀହରି

।।

ଆମ୍ଭଙ୍କ ମନରୁ ମୂର୍ଚ୍ଛିଥିବେ କେତେ ଦିନ

।

ଦିନେ ଓଳିକେ ଆସିବେ ରାମ ଭଗବାନ

।।

ବାଳୁତ ପୁତ୍ରର ମନ ମାତା ପିତା ତହିଁ

।

ବନ୍ଧୁ ବାସ ହୁଡ଼ି କେହ୍ନେ ଅଛନ୍ତିଟି ରହି

।।

କ୍ଷୁଧା କଲେ ମନ ଜାଣି ଅନ୍ନ ଦେବ କିଏ

।

ଦୁଃଖୀର ସଙ୍ଖାଳି ତୁମ୍ଭେ ମୋର ବେନିପୋଏ

।।

ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ନ ଦେଖି ଦଣ୍ଡେ ନ ପାରେ ମୁଁ ରହି

।

ଏଡ଼େ ବିଡ଼ମ୍ୱନ ମୋତେ କରିଅଛ ବହି

।।

କପାଳରେ କର ମାରି କାନ୍ଦନ୍ତି ସେ ମାୟେ

।

କେଶ ବାସ ଅସମ୍ଭାଳ ତଳେ ଲୋଟେ କାୟେ

।।

ଚାହାନ୍ତି ନବରୁ ଯାଇଁ ଉଚ୍ଚସ୍ଥାନେ ଉଠି

।

ଗଲା ପଥ ଅନୁସରି ଦୂରେ ଦ୍ୟନ୍ତି ଦୃଷ୍ଟି

।।

ପଥିକମାନଙ୍କୁ ଦେଖି ପଚାରନ୍ତି ବାର୍ତ୍ତା

।

ତୁମ୍ଭେ କି ଜାଣିଛ ବାବୁ ରାମ କୃଷ୍ଣ କଥା

।।

ମଥୁରାରେ ଅଛନ୍ତି କି ଆସୁଛନ୍ତି ବାଟେ

।

ଦୂରେ ଅଛନ୍ତି କି ଆସି ହେଲେଣି ନିକଟେ

।।

ପଥିକେ ବୋଇଲେ ଆମ୍ଭେ ତଦନ୍ତ ନ ଜାଣୁ

।

ଏକ୍ଷଣି ଆସିଲା ପ୍ରାୟେ ମାତ୍ର ମନେ ମଣୁ

।।

ଶୁଣିଣ ଯଶୋଦା ଦେବୀ ଛାଡ଼ି ମନୁ ଭ୍ରାନ୍ତି

।

ବୋଇଲେ ନିଶ୍ଚୟ ପୋଏ ଆସିବେ ଏ ଘାନ୍ତି

।।

ଗୋଟିକା ଲବଣୀ ଛେନା ଅଧାମ ଯେ ସର

।

ଦହି ଦୁଧ ଖଣ୍ଡ ଖଜା ଅନେକ ପ୍ରକାର

।।

କ୍ଷୀରିଷା ନବାତ ଲଡ଼ୁ ରସକୋରା ଫେଣୀ

।

ଆଖୁ ପଣା ପଇଡ଼ ଯେ ସୁବାସିତ ପାଣି

।।

ଆମ୍ୱ ପଣସ ଖଜୁରୀ ତାଳ ଛେନାପଣା

।

ନାନାଦି ବ୍ୟଞ୍ଜନ କଲେ ବିବିଧ ରାନ୍ଧଣା

।।

ଅନେକ ପ୍ରକାରେ ପିଠା କରି ନାନାଜାତି

।

ଅମୃତ ମଣୋହୀ ଯାହା କରନ୍ତି ସେ ନିତି

।।

ଶ୍ରୀଖଣ୍ଡ ଚନ୍ଦନ ଆପେ ଘୋରି ନନ୍ଦରାଣୀ

।

କର୍ପୂର ତାମ୍ୱୁଳ ଯତ୍ନେ ସଜାଡ଼ିଲେ ଆଣି

।।

ସୁବର୍ଣ୍ଣ ଥାଳିରେ ତାହା ସବୁ ସଜ କରି

।

ବସିଛନ୍ତି ରାମକୃଷ୍ଣ ପଥ ଅନୁସରି

।।

ନନ୍ଦ ଆଗେ ଗୋପୀମାନେ ପଚାରନ୍ତି ଯାଇ

।

ତୁମ୍ଭେ ତ ଅଇଲ କୃଷ୍ଣ ନ ଅଇଲେ କିପାଇଁ

।।

କେମନ୍ତେ ପୁତ୍ରକୁ ଛାଡ଼ି ଅଇଲ କହ ତ

।

ଏ କଥା କରିବା ପାଇଁ ବଳିଲା କି ଚିତ୍ତ

।।

ଅନେକ ଭାଗ୍ୟରେ ପାଇଥିଲ ପୁତ୍ରବେନି

।

ପାଇଲ ଅଚଳଲକ୍ଷ୍ମୀ ଗୋପେ ତାଙ୍କୁ ଘେନି

।।

ଆଜି ତ ଆପଣେ କିପାଁ ଆପେ ଗଲ ଉଠି

।

ଗୁଣବନ୍ତ ପୁତ୍ର ଛାଡ଼ି ଅଇଲ ଲେଉଟି

।।

ଅମର କଣ୍ଟକ ଦୈତ୍ୟ କଂସ ନାଶ ଗଲା

।

ଏଥିର ସୁଲଭ ଆଉ ଅଛଇ କି ଭଲା

।।

କଂସ ମଲା ଦିନୁ ସୁସ୍ଥ ହେଲା ତିନିପୁରୀ

।

ଏଥିରେ କେବଳ ନାଶ ଗଲା ଗୋପଶିରୀ

।।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବିହୀନେ ଆମ୍ଭେ ବଞ୍ଚିବୁ କେସନେ

।

ଦଇବ ଦୋରେହା ହେଲୁ ଗୋପୁପୁର ଜନେ

।।

ଶରୀର ଭିତରୁ ନେଲା ଜୀବଆତ୍ମା କାଢ଼ି

।

ଆଉ କି ପାଇବୁ ସୁତେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଲୋଡ଼ି

।।

ନିର୍ବାଣ ମୁକତି ଫଳ କରପୁଟେ ଥିଲା

।

ସ୍ୱପ୍ନ ନିଧି ପ୍ରାୟେ ତାହା ଚାହୁଁ ଚାହୁଁ ଗଲା

।।

କୁଟୁମ୍ୱ ସୋଦର ଘର ଜାତି କୁଳ ଲଜ୍ଜା

।

ପିତା ମାତା ବନ୍ଧୁ ଜନ ସବୁ କଲୁ ତ୍ୟଜ୍ୟା

।।

ଗୁରୁଜନେ ଦେଖୁଥାନ୍ତେ ହେଲୁ ଦୋଚାରୁଣୀ

।

ତଥାପି ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ଛାଡ଼ିଗଲେ ବେଣୁପାଣି

।।

ଅନେକ ମତେ ମୁହାଁସ ଲଗାଇଣ ହରି

।

ଛାଡ଼ିଗଲେ ଯେବେ କିପାଁ ନଗଲେ ସେ ମାରି

।।

ଆଶା ନ ପୂରିଲା ଭଣ୍ଡିଗଲେ ଦେବରାୟେ

।

କେମନ୍ତେ ପାସୋର ଯିବ ଜୀବ ଥିବାଯାଏ

।।

ଗାନ୍ଧାର ରାଗରେ ବସି ବାଉଥାନ୍ତି ବେଣୁ

।

ଆମ୍ଭ ପଞ୍ଚଭୂତ ଆତ୍ମା ହରିନେଲେ ତେଣୁ

।।

ଅପାଙ୍ଗ ଭଙ୍ଗୀରେ ଚାହିଁଦ୍ୟନ୍ତି ବକ୍ର କରି

।

ତା ମନେ ପଡ଼ିଲେ ହୃଦ ହେଉଛି ବିଦାରି

।।

କହନ୍ତି ଅମୃତ ତୁଲ୍ୟ ମିଷ୍ଟ ମୃଦୁ ବାଣୀ

।

କିପରି ମୂର୍ଚ୍ଛିବ ତାହା ଶୁଣିଥିବା ପ୍ରାଣୀ

।।

ଶିରେ ଦିବ୍ୟ ଶୋଭା ପାଏ ଶିଖି ପୁଚ୍ଛଚୂଳ

।

ବ୍ୟାଘ୍ରନଖ ଗୁନ୍ଥା ହାର ଲମ୍ୱେ ବକ୍ଷସ୍ଥଳ

।।

ନୀଳେନ୍ଦୀ ଦଳ ପ୍ରାଏକ ଶୋହେ ଦିବ୍ୟତନୁ

।

ସୁରେଖ ଲଲାଟ ଭୂରୁଲତା କାମଧନୁ

।।

ବିସ୍ତାର ବିପୁଳ ବକ୍ଷ କ୍ଷୀଣ ମଝାକଟୀ

।

ପୂର୍ଣ୍ଣିମା ଚନ୍ଦ୍ରକୁ ନିନ୍ଦେ ମୁଖ ପରିପାଟୀ

।।

ନାସାରେ ସୁବର୍ଣ୍ଣ ଗୁଣା ମୁକ୍ତା ଫଳ ଲମ୍ୱେ

।

ବଧୁଲୀ ପୁଷ୍ପରେ ଯେହ୍ନେ ମଧୁକର ଚୁମ୍ୱେ

।।

ମତ୍ତ ମତଙ୍ଗଜ ପରି ଗମନ ସୁସଞ୍ଚ

।

ନାହିଁ ପଟାନ୍ତର ସ୍ୱର୍ଗ ରସାତଳ ମଞ୍ଚ

।।

ହସ୍ତୀ ଥୋର ହସ୍ତ ପ୍ରାୟେ ଲମ୍ୱେ ଭୁଜଦଣ୍ଡ

।

ମନ୍ଦହାସେ ମୋହିପାରେ ପୃଥ୍ୱୀ ନବଖଣ୍ଡ

।।

ସୁନ୍ଦର ମୁକୁତା ସମ ଶୋହେ ଦନ୍ତପନ୍ତି

।

ଅଙ୍ଗୁଳିଏ ଚମ୍ପାକଢ଼ି ପରାୟେ ଦିଶନ୍ତି

।।

ନାନା ମଣି ରତନରେ ଶୋଭାପାଏ ତନୁ

।

ନୀଳ ଜଳଧରେ କିବା ଉଦେ ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁ

।।

ଅଶେଷ କୋଟି ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡେ ଯେତେ ଗୁଣ ଥିଲା

।

ବିଧାତା ସକଳ ଆଣି ଏକ ଠାବ କଲା

।।

ସର୍ବଗୁଣେ ସୁଲକ୍ଷଣ ଯଶୋଦାଙ୍କ ବତ୍ସ

।

ଯା ପାଦରୁ କୋଟିକାମ ନୁହେଁ ସମକଚ୍ଛ

।।

ଯେଉଁଦିନ କୃଷ୍ଣ ଜନ୍ମହେଲେ ନନ୍ଦଘରେ

।

ସେଦିନୁ ଅଚଳ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ବଢ଼ିଲା ଗୋପରେ

।।

ଏବେ ଗୋପପୁର ଛାଡ଼ି ଗଲେ ଗୁଣନିଧି

।

ତାଙ୍କ ପଛେ ପଳାଇଲା ସକଳ ସମୃଦ୍ଧି

।।

କେତେ ବାହୁନିବା ତାଙ୍କ ଗୁଣ ଏକେ ଏକେ

।

ନୁହନ୍ତି ମାନବ ସେହୁ ଦେବ ସପ୍ତଲୋକେ

।।

ପ୍ରୟାଗରେ ଝାସ ଦେଇ ଅର୍ଜିଥିଲେ ତପ

।

ସେ ପୁଣ୍ୟଫଳେ ଦେଖିଲେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସ୍ୱରୂପ

।।

ଗତ ଜନ୍ମ ତପ ଯହୁଁ ସରିଲା ଆମ୍ଭର

।

ତେଣୁ କରି ଉପେକ୍ଷିଲେ ପ୍ରଭୁ ଚକ୍ରଧର

।।

ଆବର ଲୋଡ଼ିଲେ ଆମ୍ଭ ପାଇବା ସେ କାହିଁ

।

ନିର୍ଲ୍ଲଜ ଜୀବନ କିପାଁ ଦେହେ ଅଛି ରହି

।।

ସଙ୍ଗରେ ଗୋଡ଼ାଇଥିଲେ ହୋଇଥାନ୍ତା ଭଲା

।

ବିନାଶ କାଳକୁ ବୁଦ୍ଧି ବିପରୀତ ହେଲା

।।

କ୍ଷୁଧା ତୃଷା ନିଦ୍ରା ନାହିଁ ଆମ୍ଭର କାହାରି

।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଉଚ୍ଚାଟେ ସର୍ବେ ହେଉଥାଇଁ ଘାରି

।।

ହରାଇଲୁ ଜାତି କୁଳ ମର୍ଯ୍ୟାଦା ବିବେକ

।

ଶତେ ଯୁଗ ହୋଇଲା କି ଏକ ନିମିଷକ

।।

ଆପଣା ଶରୀର ହେଲା ଆପଣାକୁ ଭାରି

।

ସପ୍ତାଙ୍ଗରେ ଭେଦୁଅଛି ମଦନ ଲହରୀ

।।

କାହାକୁ ଦେବା ଏ ସ୍ତନ ଯଉବନ ଯାଚି

।

ପୂର୍ବ କଥା ସୁମରିଲେ ମନ ନୋହେ ମୂର୍ଚ୍ଛି

।।

ନଖଦନ୍ତଘାତେ କୃଷ୍ଣ ବିଦାରିଲେ ଦେହ

।

ଦୋଚାରୀ କରାଇ ପଛେ ଛାଡ଼ିଲେ ସେନେହ